Η ηθοποιός έγραψε ένα βιβλίο με όσα έζησε και παραχώρησε κάποια κεφάλαια στην εφημερίδα espresso.
«Θυμάμαι τον γιατρό να ουρλιάζει “Νένα, μη μου φεύγεις τώρα. Ηρέμησε, σε χάνω. Πρώτα από όλα, πρέπει να ζήσεις εσύ. Όλα θα πάνε καλά” κι εγώ του απάντησα: “Το μωρό να ζήσει”. Ήταν μόνο 25 εβδομάδων και 3 ημερών, και τα πνευμονάκια του ήταν ανύπαρκτα. “Πάμε να το γεννήσουμε το αγόρι;” μου λέει ο Σπύρος ο αναισθησιολόγος από την Καλαμάτα. “Πάμε, ρε πατρίδα, και αν είναι να ξυπνήσω μόνη μου, καλύτερα να μην ξυπνήσω”. Έξι μόλις λεπτά μετά, άρχισε η πορεία του Ήρωά μου. Θα παρατηρήσετε σε ορισμένες φωτογραφίες πόσο κόκκινα είναι τα χέρια μου στους “κόμπους”. Είναι εγκαύματα από τα πολλά πλυσίματα με αντισηπτικό».
Και συνέχισε: «Όταν ήρθε στον κόσμο, αντί να βρεθεί στην αγκαλιά μου, μεταφέρθηκε σε ένα “κουτί” (θερμοκοιτίδα) αντιμέτωπος με τη ζωή που μετρούσε αντίστροφα για εκείνον. Άδεια η αγκαλιά μου. Κλάμα. Σιωπή. Φώτα, γιατροί, νοσοκόμες. Μόνη μου. Τα πρόωρα μωρά κάνουν ασυντόνιστες τυχαίες κινήσεις που δεν μπορούν να ελέγξουν, λένε οι επιστήμονες. Παρ' όλα αυτά, η συναισθηματική τους νοημοσύνη είναι ιδιαιτέρως ανεπτυγμένη και ο γιος μου αποτελεί λαμπρή απόδειξη γι' αυτό. Την πρώτη φορά που του μίλησα, γύρισε το προσωπάκι του προς εμένα και τέντωσε το χεράκι του να με ακουμπήσει. Μπορούσα να αγγίξω την πρώτη ταυτότητα του παιδιού μου, αλλά όχι το παιδί μου. Ξαφνικά βρέθηκα μπροστά στη μικρή, αλλά τεράστια πραγματικότητα. Ο Χρήστος μου ήταν εκεί, μικρούλης, ροζ, ολοζώντανος, διασωληνωμένος, με το σκουφάκι του και τα χιλιάδες καλώδια επάνω του, και εμείς (σ.σ.: με τον πατέρα του, τον δολοφονημένο Γεράσιμο Μαυράκη) ήμασταν δίπλα του, αλλά τόσο πολύ μακριά του. Ήταν ολόιδιος ο μπαμπάς του. Πώς να φύγω μετά; Πώς να τον αφήσω μόνο του; Πού να τον αφήσω με τους ξένους; Το ψυχολογικό μαρτύριο του αποχωρισμού ήταν πλέον γεγονός και για τους τρεις μας. Κοιμόταν μόνο επάνω μου, γιατί φοβόταν ότι θα τον πάρει κάποιος και θα τον ξανατρυπήσει». Ο γιος της σήμερα είναι 12 χρονών και πηγαίνει σε ειδικό σχολείο.
