Στο Δρομοκαΐτειο για ψυχιατρικές εξετάσεις οδηγήθηκε, ύστερα από εισαγγελική εντολή, η 55χρονη μανιακή Α.Κ. από τα Άνω Λιόσια, που χαράκωνε βρέφη σε εμπορικά κέντρα της Αττικής. Η δίκη της, που ήταν προγραμματισμένη για τις 12.00 μ.μ., δεν πρόκειται να διεξαχθεί (σ.σ. μέχρι χθες, εξάλλου, δεν είχε δικηγόρο), καθώς οι γιατροί του ψυχιατρείου έκριναν ότι η γυναίκα πρέπει να παραμείνει εκεί για νοσηλεία.
Υπενθυμίζεται ότι η ίδια αρνείται τις κατηγορίες και υποστήριξε στην αστυνομία ότι μόνο χάιδευε τα μωρά και επ' ουδενί δεν τα πλήγωνε. Προτίθεται, μάλιστα, να μηνύσει τους γονείς που την κατήγγειλαν.
Ο εφιάλτης στα Άνω Λιόσια
Βράδυ 18ης Ιουλίου. Μία γυναίκα μετρίου αναστήματος, αδύνατη με ξανθά μακριά μαλλιά, η Α.Κ., οδηγείται στο αστυνομικό τμήμα Αγίου Δημητρίου. Είναι η γυναίκα που πριν από λίγες ημέρες είχε χαρακώσει με άγνωστο μέχρι στιγμής αντικείμενο τη σάρκα τουλάχιστον τεσσάρων μωρών σε δύο μεγάλα εμπορικά κέντρα της Αττικής. Το νέο ταξιδεύει με αστραπιαία ταχύτητα σε κάθε γωνιά μιας χώρας που αδυνατεί να αποδεχτεί την αρρώστια του μυαλού αυτής της γυναίκας, το ακατανόητο μένος της απέναντι σε πλάσματα ανίκανα να υπερασπιστούν τον ίδιο τους τον εαυτό. Τα μαντάτα ταξιδεύουν και στη γειτονιά της μανιακής, στην περιοχή των Άνω Λιοσίων. Κάποιοι χαμογελάνε τώρα πλατιά κάνοντας τον σταυρό τους και μονολογώντας: «Σ’ ευχαριστούμε θεέ μου που μας γλύτωσες από αυτήν. Μας είχε κάνει τόσο μεγάλο κακό που δεν μπορεί να το χωρέσει ανθρώπινος νους. Ήρθε η ώρα να τιμωρηθεί. Έφτασε η στιγμή να πληρώσει…»
Μία ζωή ξύλο, βρισιές και τρόμος
Ένα από τα πρόσωπα που κάνουν τώρα το σταυρό τους μένει λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι της 55χρονης, μία μονοκατοικία με ένα κοντέινερ στο χωράφι της εισόδου της. Την γνωρίζει σχεδόν από παιδί τότε που η Α.Κ. στα 13 της μόλις χρόνια ερωτεύεται κάποιον άνδρα από μεγάλη μουσική οικογένεια της περιοχής, κλέβεται και φεύγει μαζί του στην Αμερική. Οι γονείς της είναι απαρηγόρητοι, ιδίως ο πατέρας της, ένας “άνθρωπος-μάλαμα” όπως λένε οι γείτονες, ο οποίος έφυγε από τη ζωή πριν από λίγο καιρό.
Εκεί παντρεύεται, μένει έγκυος και φέρνει στον κόσμο ένα κοριτσάκι. Τα πεθερικά της δεν την θέλουν, ώρες ώρες τους τρομάζει, κάτι δεν πάει καλά με τους τρόπους της και την συμπεριφορά της. Την διώχνουν κι εκείνη επιστρέφει με το μωρό στην Ελλάδα, στα Άνω Λιόσια. Λίγα χρόνια μετά παντρεύεται ξανά και αποκτά έναν γιο. Τα προβλήματα πολλά, η λύση τους άπιαστο όνειρο: «Αυτός ήταν ένα καλό και εργατικό παιδί, δούλευε χρόνια στα φορτηγά, και δεν δημιουργούσε προβλήματα στη γειτονιά μας σε αντίθεση με την Α. η οποία τον είχε πάντα υποχείριό της», λέει σήμερα κάτοικος της περιοχής και συνεχίζει: «Οι καβγάδες ανάμεσά τους δεν άργησαν να ξεσπάσουν και να μετατραπούν τα τελευταία χρόνια σε πραγματικές μάχες. Χωρίς το παραμικρό ίχνος υπερβολής οι φωνές, το ξύλο, τα σπασίματα, οι υστερίες αποτελούν για το σπίτι τους μία καθημερινότητα.
Το ξέρουν όλοι. Οι συγγενείς, οι γείτονες, η αστυνομία, μια μικρή οικογένεια είμαστε όλοι εδώ, ωστόσο κανείς δεν κάνει κάτι για αυτό. Κάθε βράδυ, μετά τους τσακωμούς ο σύζυγος «μετακομίζει» από το σπίτι σ΄ένα "κοντέινερ" που λειτουργούν παράνομα, μπροστά από την μονοκατοικία τους, με φως και νερό από την εποχή του μεγάλου σεισμού του ’99».
Πάνινες κούκλες, κομμένα κεριά, πανό με... γεννητικά όργανα, κατάρες και μια νεαρή μητέρα που ικετεύει για βοήθεια
Απέναντι από το σπίτι της Α. - που αν και κυκλοφόρησε ευρέως, εντούτοις δεν είναι ρομά- κατοικεί τα τελευταία χρόνια με το σύζυγο της και το μόλις δυόμισι μηνών μωρό της μία γυναίκα η Μ. Η κοπέλα τρέμει ολόκληρη, δεν μπορεί να σταματήσει τα δάκρια της, από τα χείλη της ηχεί σαν αντίλαλος ένα σπαρακτικό “βοηθήστε μας”: “Ήταν πριν από οκτώ χρόνια όταν μετακομίσαμε με τον σύζυγό μου σε ένα σπίτι που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το δικό της, ήταν από τότε όταν η ζωή μου μετατράπηκε σε πραγματική κόλαση”, λέει η Μ. Και συνεχίζει: “Από τις πρώτες ημέρες, η γυναίκα αυτή, με έβριζε με ακατάληπτες εκφράσεις, πετούσε πέτρες στα παράθυρα και κρέμαγε κάτι παράξενες κούκλες έξω από το σπίτι μου. Στον κήπο μου έβρισκα καμμένα και κομμένα κεριά, την έβλεπα στις δύο και στις τρεις το ξημερώματα να στέκει έξω από τα παράθυρα να σκάβει το χώμα, να θάβει πράγματα και να καταριέται. Μία εποχή είχε κρεμάσει στον κήπο της, ο οποίος αποτελεί τη θέα μας ένα τεράστιο σεντόνι επάνω στο οποίο είχε “ζωγραφίσει” γεννητικά όργανα, κάθε φορά που με αντίκριζε μου έλεγε μεταξύ άλλων: “Να φύγεις από εδώ και να πεθάνεις. Να σε φέρουνε σε φέρετρο!”.
Είναι αμέτρητες οι φορές που τόσο εγώ όσο ο σύζυγός μου και οι γονείς μου κάναμε καταγγελίες στην αστυνομία, στον δήμο, στην πρόνοια, όπου μπορείτε να φανταστείτε, αλλά δεν έγινε απολύτως τίποτα. Στις αρχές του 2018 καταθέσαμε ακόμη και μήνυση εναντίον της αλλά μέχρι σήμερα δεν έχουμε λάβει καμία απάντηση. Τι πρέπει να γίνει να μας σκοτώσει; Αυτή η γυναίκα το έχει ήδη κανείς καθώς το 2014, όταν ήμουν έγκυος στον τρίτο μήνα έχασα εξαιτίας της το μωρό, από τον τρόμο, από το άγχος, από τον πανικό. Σήμερα, είμαι μητέρα ενός μωρού δυόμισι μηνών και τρέμω να βγω από το σπίτι. Φοβάμαι μην κάνει κακό στο παιδί μου. Πριν από λίγο καιρό έφτιαξε μία μπάλα από κρέατα και πρόκες και το πέταξε στην είσοδο του σπιτιού της αδελφής μου. Σας παρακαλούμε, σας ικετεύουμε βοηθήστε μας! Είμαστε μία παραδοσιακή αξιόλογη οικογένεια. Ψάξτε το θέμα, κινείστε θεούς και δαίμονες, κινητοποιήστε τους αρμόδιους, τόσο εμείς όσο και άλλα άτομα στη γειτονιά ζούμε καθημερινά με τον κίνδυνο και τον τρόμο. Αυτή η γυναίκα θα κάνει κάποτε μεγάλο κακό είτε σε εμάς είτε σε κάποιον άλλον. Κάντε κάτι πριν να είναι πολύ αργά...”
