Δύσκολη εβδομάδα για τους σινεφίλ. Και Λάνθιμος και Γκασπάρ Νοέ και Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο μαζί, δίπλα σε πολλές ακόμη ταινίες. Περιττό να πούμε ότι ξεχωρίζει μακράν ο Λάνθιμος, που στην πρώτη του αγγλόφωνη ταινία μάς κάνει για μία ακόμη φορά υπερήφανους.
Ο ΑΣΤΑΚΟΣ
TΗΕ LOBSTER. Σκηνοθεσία: Γιώργος Λάνθιμος.
Πρωταγωνιστούν: Κόλιν Φάρελ, Ρέιτσελ Βάις, Λέα Σεϊντού, Τζον Σ. Ράιλι, Ολίβια Κόλμαν, Μπεν Γουίσοου, Αγγελική Παπούλια, Αριάν Λαμπέντ, Μάικλ Σμάιλι.
Αγγλία, Ελλάδα, Γαλλία, 2015. Διάρκεια: 118 λεπτά.
Οι Γάλλοι συντάκτες του Cahiers du Cinema, που εισήγαγαν και τη θεωρία του Δημιουργού τη δεκαετία του ’50, θα ενέτασσαν με ευλάβεια το όνομα του Γιώργου Λάνθιμου στους κόλπους των Δημιουργών. Η συγκεκριμένη θεωρία θα μπορούσε, εξάλλου, να αποδώσει ιδανικά στο κινηματογραφικό όραμά του. Όπως και ο καταχρηστικός όρος Greek Weird Cinema, αλλιώς ελληνικό εκκεντρικό, “περίεργο” σινεμά, δεν θα μπορούσε να βρει ιδανικότερο εκφραστή από τον Λάνθιμο, χάρη στον οποίο προέκυψε και ο όρος.
Από την Κινέττα έως τον Κυνόδοντα και φυσικά τις Άλπεις (εξαιρούμε για ευνόητους λόγους την όποια συνεισφορά στη σκηνοθεσία του Καλύτερου μου φίλου του Λάκη Λαζόπουλου το 2001), ο σκηνοθέτης μένει προσηλωμένος στην ιδιαίτερη, προσωπική του εικονοποιΐα και σε μια στοχευμένη θεματική, όπου με το σχήμα της αλληγορίας εξερευνώνται, λιγότερο ή περισσότερο διεξοδικά, καίριες πτυχές της σύγχρονης παράδοξης κοινωνίας με πανούργους εμβολιασμούς λοξού χιούμορ. Από τα ασφυκτικά δεσμά της οικογένειας και την αδιέξοδη άρνηση του εαυτού μας, με την επιθυμία να μετατραπούμε σε κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είμαστε, έως την αφόρητα καταπιεστική και τυραννική επιβολή κανόνων συμπεριφοράς στην τελευταία του ταινία. Μέσα από έναν παραμορφωτικό καθρέφτη μελετάται με συνέπεια και ανατριχιαστική ακρίβεια η παρούσα κοινωνική κατάσταση.
Στον Αστακό έχουμε ένα δυστοπικό πλαίσιο με σύγχρονους όμως εικονογραφικούς κώδικες. Τον κεντρικό ήρωα, τον οποίο υποδύεται ο Κόλιν Φάρελ με αξιοσημείωτη συνέπεια για τα υποκριτικά του δεδομένα, τον έχει εγκαταλείψει η σύζυγός του ύστερα από μια μακροχρόνια σχέση. Όμως, στη συγκεκριμένη κοινωνία, απαγορεύεται ρητά να μείνεις μόνος. Όσοι δεν έχουν ταίρι οδηγούνται σε ένα ξενοδοχείο, όπου ο αυνανισμός μεταξύ πολλών άλλων τιμωρείται αυστηρά. Αν σε 45 ημέρες δεν ζευγαρώσουν ή δεν καταφέρουν να αυξήσουν τις μέρες τους με το κυνήγι των παρείσακτων, οι “στιγματισμένοι” εξαναγκάζονται στη μεταμόρφωση ενός ζώου της αρεσκείας τους. Εννοείται όμως ότι και πάλι η επιλογή ενός σπάνιου ζώου είναι εις βάρος τους. Όσοι το σκάνε περνάνε στην αντίπερα όχθη, γίνονται οι “μοναχικοί”, κάτι σαν αναρχικοί δηλαδή, όπου και εκεί όμως απαιτείται η απαρέγκλιτη τήρηση κανόνων. Ναι μεν επιτρέπεται ο αυνανισμός, αλλά απαγορεύεται το όποιο φλερτ ή μπορείς να ακούς μόνο ηλεκτρονική μουσική, καθώς τα άλλα είδη μπορούν να οδηγήσουν σε ομαδικό χορό. Κατά συνέπεια και οι δύο κοινωνίες εμφανίζονται άκρως δεσποτικές, αποκλείοντας οτιδήποτε παρεκκλίνει από το θεωρούμενο ως επιτρεπτό. Επιτρέπουν, βέβαια, την υποκρισία, αλλά κυνηγούν το διαφορετικό.
Η προσωπικότητα καταργείται, η μοναδικότητα καταλύεται, όπως και στα αντίστοιχα λογοτεχνικά ορόσημα του είδους, το Anthem (Ύμνος) της Άυν Ραντ και το 1984 του Τζορτζ Όργουελ. Άλλωστε, το σενάριο του Ευθύμη Φιλίππου και του ίδιου του σκηνοθέτη θα μπορούσε, μέσα στην πληρότητά του, να βασίζεται σε μυθιστόρημα. Σπάνια συναντάμε στο σινεμά ιστορία με τέτοια δικαιολογημένη ποικιλία χαρακτήρων, ακόμη και ανθρωπολογικών τύπων. Και πίσω από τη φαινομενική απουσία συναισθημάτων, αυτά τελικά αναβλύζουν, αναδεικνύοντας μια εξαιρετικά ευαίσθητη ψυχή. Το φινάλε, όπως και στον Κυνόδοντα, φαντάζει ανοιχτό, χωρίς στην πραγματικότητα να είναι. Η τραγωδία έχει ήδη συντελεστεί, αφού έχει προϋπάρξει όμως η παρουσία της ελεύθερης βούλησης.
Ο Λάνθιμος στην πρώτη του αγγλόφωνη ταινία καταφέρνει να συγκεντρώσει ένα απαιτητικό διεθνές καστ και να το προσαρμόσει στην εντέλεια στη δική του αυστηρή, σχεδόν γεωμετρική, αισθητική, με έμφαση στη σωματικότητα, κάτι που τον απασχόλησε και στις σκηνοθεσίες του στο θέατρο. Σε αντίθεση με πολλούς Ευρωπαίους συναδέλφους του που αισθάνονται αμήχανοι όταν γυρίζουν ταινία εκτός της χώρας τους (θυμηθείτε την αντίστοιχη μελλοντολογική απόπειρα του Δανού Τόμας Βίντενμπεργκ με το Όλα για την αγάπη το 2003), αυτός καταφέρνει να επιβάλει τους δικούς του κανόνες σε μεγάλη κλίμακα και όχι το αντίθετο. Όπως άλλωστε, κάθε μεγάλος δημιουργός οφείλει να κάνει.
Η ταινία απέσπασε το Ειδικό Βραβείο Επιτροπής στο 68ο Φεστιβάλ των Καννών.
Βαθμολογία: 4/5.
LOVE
Σκηνοθεσία: Γκασπάρ Νοέ.
Πρωταγωνιστούν: Καρλ Γκλίσμαν, Αόμι Μουγιόκ, Κλάρα Κριστίν.
Γαλλία, Βέλγιο, 2015. Διάρκεια: 135 λεπτά.
Ο προβοκάτορας Γκασπάρ Νοέ ξέρει αδιαμφισβήτητα να στήνει ωραία πλάνα, ξέρει να χειρίζεται επάξια την κάμερα και έχει πάντα καταπληκτική διεύθυνση φωτογραφίας (Μόνος εναντίον όλων, Μη αναστρέψιμος, το απρόβλητο στις ελληνικές αίθουσες Enter the void). Έχει όμως και τρομερό ναρκισσισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι το πιο αθώο πλάσμα της ταινίας φέρει και το όνομά του.
Ο Νοέ αποφάσισε να γυρίσει το νέο του έργο σε τρισδιάστατη φόρμα, καθώς η χρηματοδότηση που βρήκε ήταν για να γίνει η ταινία με αυτόν τον όρο. Όπως και στον Μη αναστρέψιμο (και θυμίζοντας επικίνδυνα και το 5 φορές το 2 του Φρανσουά Οζόν) στο Love ξεκινάμε από το τέλος για να πάμε πίσω στην αρχή. Ένα τηλεφώνημα ενημερώνει τον Μέρφι, υποψήφιο κινηματογραφιστή, ότι η πρώτη του κοπέλα και μεγάλος έρωτας της ζωής του, η Ηλέκτρα, έχει εξαφανιστεί. Ο λόγος που το ζευγάρι έχει χωρίσει ήταν επειδή ο Μέρφι άφησε έγκυο την Ομί. Σημειωτέον ότι αρχικά και τα τρία πρόσωπα είχαν επιδοθεί σε ένα φαινομενικά ασήμαντο και ανώδυνο οργιαστικό τρίο. Οι αρχικές προθέσεις του Νόε μάλλον είναι καλές. Πώς μπορεί να επιβιώσει ένας παθιασμένος έρωτας, όταν ποθείς τον άλλο τρελά, το λεγόμενο amour fou των Γάλλων; Ο έρωτας που μπορεί να οδηγήσει στον όλεθρο και στον θάνατο.
Για να γυρίσεις όμως μια τέτοια ταινία, απαράβατος κανόνας είναι η ύπαρξη σωστά δομημένων χαρακτήρων και κυρίως καλών ηθοποιών. Ο πρωταγωνιστής Καρλ Γκρίσμαν επ’ ουδενί δεν φαίνεται να έχει μεγαλώσει με το σινεμά του Γκρίφιθ και του Φριτς Λανγκ (αφίσες ταινιών τους κοσμούν το δωμάτιό του), ούτε καν με το 2001 του Κιούμπρικ, την αγαπημένη του ταινία όπως διατείνεται. Η πρωταγωνίστρια Αόμι Μουγιόκ περισσότερο πείθει για μοντέλο παρά για ζωγράφο. Οι ηθοποιοί του Νοέ φαίνεται ότι επιλέχτηκαν λόγω άλλων προσόντων (καθόλου αμελητέων), καθώς είχαν να επιδοθούν σε καλλιγραφικές σκηνές άγριου σεξ. Πώς όμως μπορείς έτσι να αφήσεις να διαφανεί η καταστροφική μορφή του έρωτα; Εκτός αν θεωρείς ότι το επιτυγχάνεις με το άφθονο γυμνό ή κυρίως με το πέος σε στύση και σε γκρο πλαν να εκσπερματώνει στην κάμερα και κατά συνέπεια στη μούρη μας. Ο Νοέ ξεχνάει το βασικό, ότι το Σαλό, η Αυτοκρατορία των αισθήσεων και η Ζωή της Αντέλ στηρίχτηκαν σε κάτι πολύ παραπάνω, όπως και το δικό του Μη αναστρέψιμος, που γυρίστηκε και σε μια άλλη, μακρινή πλέον εποχή. Η τσόντα ρέει πλέον, ευτυχώς ή δυστυχώς, αχόρταγα στο διαδίκτυοπρος τέρψη όλων μας. Η ταινία του στο φινάλε φαντάζει κινηματογραφικά φλύαρη (135 λεπτά) και κυρίως κενή πραγματικού και ουσιαστικού περιεχομένου. Αντίστοιχα με αυτό που νιώθεις όταν κάνεις σεξ χωρίς συναίσθημα. Στιγμιαία ανακούφιση και μετά τίποτα, ίσως και θλίψη.
Βαθμολογία: 2/5 (για την κινηματογράφηση).
ΠΟΡΦΥΡΟΣ ΛΟΦΟΣ
CRIMSON PEAK. Σκηνοθεσία: Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο.
Πρωταγωνιστούν: Μία Γουασικόφσκα, Τομ Χίντλστον, Τζέσικα Τσαστέιν, Τσάρλι Χάναμ.
ΗΠΑ, 2015. Διάρκεια: 119 λεπτά.
Ο Μεξικανός Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο έχει αποδείξει τη δεινή σκηνοθετική του σφραγίδα στις ισπανόφωνες ταινίες του (Cronos, Στη ράχη του διαβόλου, Ο λαβύρινθος του Πάνα). Στο Χόλιγουντ έχει αρκεστεί σε b-movies (Mimic), σε γραφικές καρτουνίστικες περιπέτειες (Blade 2, Hellboy) ή σε φασαριόζικα, ασήμαντα υπερθεάματα (Pacific Rim). Τα ενδιαφέροντα του έχουν επεκταθεί και στην τηλεόραση και στη λογοτεχνία. Στη νέα του ταινία και πάντα με τις συμβάσεις του αγαπημένου του κινηματογραφικού είδους, της ταινίας τρόμου, ο Ντελ Τόρο δοκιμάζει τις δυνάμεις του σε μια κλασική γοτθική ιστορία τρόμου με φαντάσματα.
Καλογυρισμένη, με ωραία τεχνική, άψογη φωτογραφία και καλλιτεχνική διεύθυνση και ένα αξιόλογο καστ ερμηνευτών, το φιλμ αφηγείται τη συνάντηση μιας πλούσιας κοπέλας (Γουασικόφσκα) με δύο, ξεπεσμένα κοινωνικά, αδέλφια (Χίντλστον, Τσαστέιν). Και όλα αυτά με το γνώριμο gore και αρρωστημένο στοιχείο (ναι, υπάρχει σε γερές δόσεις) του σκηνοθέτη που διαφοροποιεί την ταινία από ένα τυπικό χολιγουντιανό θρίλερ. Θα ήταν καλύτερα όμως αν υπήρχε και ένα πιο απρόβλεπτο και λιγότερο υπερβολικό σενάριο και κυρίως πιο πειστικοί χαρακτήρες.
Βαθμολογία: 2,5/5 (Ντελ Τόρο είναι αυτός).
ΠΑΝ
PAN. Σκηνοθεσία: Τζο Ράιτ.
Πρωταγωνιστούν: Χιου Τζάκμαν, Λιβάι Μίλερ, Γκάρετ Χέντλαντ, Ρούνι Μάρα, Αμάντα Σέιφριντ.
ΗΠΑ, 2015. Διάρκεια: 111 λεπτά.
Το πρόβλημα με την ταινία φαίνεται από την αρχή. Πώς να αξιοποιήσεις επαρκώς μια διάσημη σε όλους ιστορία, αυτή του συγγραφέα Τζέιμς Μπάρι, ειδικά όταν πίσω από ένα αθώο και παιδικό πρίσμα κρύβονται άπειρες σκοτεινές και ψυχαναλυτικές αναφορές, όμοια με την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων του Κάρολ και τον Μικρό πρίγκιπα του Εξιπερί. Άλλωστε, οι πιο ικανοποιητικές κινηματογραφικές διασκευές παρέμειναν στα όρια του κλασικού εικονογραφημένου και πάντα στο αυστηρό πλαίσιο των mainstream χολιγουντιανών διασκευών (Πίτερ Παν του Ντίσνεϊ, 1953, Κάπτεν Χουκ του Σπίλμπεργκ, 1991, Πίτερ Παν του Πολ Τζέι Χόγκαν, 2003, ή ακόμη και η ιστορία της συγγραφής του βιβλίου στο Ψάχνοντας τη Χώρα του Ποτέ του Μαρκ Φόρστερ, 2004).
Εδώ ο σεναριογράφος Τζέισον Φουκς αποφάσισε να ασχοληθεί με τη γέννηση του ήρωα, με το πώς προέκυψε ο μύθος του Πίτερ Παν. Αν και παιδί ενός νεραϊδοπρίγκιπα (αυτός είχε το δικαίωμα να πάρει ανθρώπινη μορφή για μία μέρα και μετά έπρεπε να πεθάνει, ίσα δηλαδή για να κάνει τον Πίτερ) και μιας γενναίας μαχήτριας, ο Πίτερ εγκαταλείφτηκε αναγκαστικά από τη μητέρα του σε ένα απάνθρωπο ορφανοτροφείο, απήχθη από τους ανθρώπους του κακού Μαυρογένη, έγινε κολλητός φίλος με τον μετέπειτα εχθρό του Κάπτεν Χουκ, συνάντησε κάτι πολύχρωμους ιθαγενείς, μπορεί και εξωγήινους, και γνώρισε τις ρίζες του και τη Χώρα του Ποτέ.
Ο Άγγλος σκηνοθέτης Τζο Ράιτ (Υπερηφάνεια και προκατάληψη, Ο βιρτουόζος, Hanna) μάλλον θα μείνει στην ιστορία ως ο σκηνοθέτης της μιας πραγματικά καλής ταινίας, της διασκευής του βιβλίου του Ιαν Μακ Γιούαν Εξιλέωση με ένα από τα καλύτερα τράβελινγκ στην ιστορία του σύγχρονου κινηματογράφου. Ότι ξέρει να στήνει ακαταμάχητες εικόνες είναι δεδομένο (σε ένα από τα πρώτα πλάνα του φιλμ η κάμερα ανεβαίνει πυρετωδώς τον τοίχο για να περάσει από την άλλη πλευρά του ορφανοτροφείου) όσο όμως και το ότι φτάνει πολλές φορές στη στείρα επιδειξιομανία (παίρνω την κάμερα, τη μεταχειρίζομαι ως περίτεχνο παιχνιδάκι για να αποδείξω στα πλήθη ότι είμαι άριστος τεχνίτης, ξεχνώντας όμως παντελώς τους χαρακτήρες με τρανό παράδειγμα την Άννα Καρένινα). Εδώ προκειμένου να διαφοροποιηθεί, γυρίζει τον τρισδιάστατο Παν ως μια pop extravaganza με έναν σχεδόν trans Χιου Τζάκμαν και με επιρροές από το σινεμά του Μπαζ Λούρμαν και τον τρίτο Mad Max. Στην πορεία όμως έχει ήδη λησμονήσει το βασικότερο, ότι μια καλή ιστορία είναι απαραίτητο υλικό στο σινεμά, αφήνοντας και από την άλλη την ευκαιρία να τα κάνει και όλα λίμπα, παραδίδοντάς μας έστω μια ακριβοθώρητη ένοχη απόλαυση (εμπόδιο άλλωστε τα 150 εκατομμύρια δολάρια που του εμπιστεύτηκαν στην παραγωγή). Συμπέρασμα: στην επόμενη ταινία του θα πρέπει να προσέξει πολύ για να μην κηλιδώσει περισσότερο τη φήμη του. Και είναι κρίμα λόγω της Εξιλέωσης.
Βαθμολογία: 2/5 (γιατί σε σημεία θυμίζει την Μπαρμπαρέλα του Ροζέ Βαντίμ σε παιδική εκδοχή και αυτό είναι το καλό της ταινίας).
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΙΘΑΚΗ
RETOUR A ITHAQUE. Σκηνοθεσία: Λοράν Καντέ.
Πρωταγωνιστούν: Χόρχε Περουγκόρια, Ιζαμπέλ Σάντος, Νέστορ Χιμένεζ, Φερνάντο Χετσαβάρια.
Γαλλία, 2014. Διάρκεια: 95 λεπτά.
Ο Λοράν Καντέ ξεκίνησε την καριέρα του από τα εξαιρετικά ενδιαφέροντα Ανθρώπινο δυναμικό και Ελεύθερος ωραρίου για να φτάσει φυσικά στο αποκορύφωμα της καριέρας του με το Ανάμεσα στους τοίχους και τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών το 2008. Έχει υπογράψει όμως στο ενδιάμεσο και τα άνισα Το κάλεσμα του Νότου και Foxfire. Τώρα μετά το σπονδυλωτό 7 μέρες στην Αβάνα (στο οποίο συμμετείχε και ο Νοέ) επιστρέφει στην αγαπημένη του πόλη Αβάνα, όπου πέντε φίλοι συζητούν ακατάπαυστα σε μια ταράτσα με αφορμή την επιστροφή του ενός από τη Μαδρίτη. Όλες οι ανασφάλειες, οι τυχόν κόντρες βγαίνουν στην επιφάνεια, όπως όμως και η ισχυρή επαφή. Ένα τυπικό γαλλικό δείγμα που θα μπορούσε άνετα να είναι και θεατρικό έργο, αλλά δεν είναι. Και τελικά ο Καντέ μας παραδίδει δυστυχώς την πιο αδιάφορη ταινία του.
Βαθμολογία 2/5 (για τον πρότερο έντιμο σκηνοθετικό βίο του Καντέ).
ΑΚΟΥΣΙΑ
INVOLUNTARY. Σκηνοθεσία: Ρούμπεν Έστλουντ.
Πρωταγωνιστούν: Μαρία Λούντκβιστ, Λέιφ Έντλουντ, Όλε Λίζας.
Σουηδία, 2008. Διάρκεια: 98 λεπτά.
Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Σουηδού Ρούμπεν Έστλουντ, που πέρσι έγινε ευρύτερα γνωστός με τη μεγάλη επιτυχία της Ανωτέρας Βίας. Γυρισμένο το 2008, στο Ακούσια έχουμε πέντε ασύνδετες μεταξύ τους ιστορίες που όπως λέει ο ίδιος μελετούν την ομαδική ανθρώπινη συμπεριφορά. Μεταξύ άλλων, ένας οδηγός πούλμαν ανακοινώνει στους επιβάτες ότι αρνείται να συνεχίσει τη διαδρομή, αν δεν ομολογήσει αυτός που χάλασε την κουρτίνα της τουαλέτας, ενώ μια φάρσα φίλων οδηγεί σε κάτι που μάλλον φαίνεται ως βιασμός. Η ταινία λειτουργεί περισσότερο ως άσκηση ύφους για τον σκηνοθέτη και λιγότερο ως ολοκληρωμένη μελέτη χαρακτήρων και καταστάσεων.
Βαθμολογία: 2/5
Βγαίνουν ακόμη:
Ο ΣΕΦ ΠΟΥ ΕΠΑΙΖΕ ΜΕ ΤΗ ΦΩΤΙΑ
BURNT. Σκηνοθεσία: Τζον Γουέλς.
Πρωταγωνιστούν: Μπράντλεϊ Κούπερ, Σιένα Μίλερ, Ούμα Θέρμαν, Έμα Τόμσον, Αλίσια Βικάντερ, Ομάρ Σι, Λίλι Τζέιμς, Ντάνιελ Μπρουλ, Τζέιμι Ντόρναν.
ΗΠΑ, 2015. Διάρκεια: 100 λεπτά.
Ο σεφ Άνταμ Τζόουνς επιθυμεί διακαώς να κερδίσει ένα τρίτο αστεράκι Michelin, βραβείο που δίνεται στις καλύτερες κουζίνες. Για να το καταφέρει όμως αυτό θα πρέπει να ξεπεράσει την ιδιαίτερα ανταγωνιστική του φύση και να καταφέρει να προσλάβει τους καλύτερους συνεργάτες. Γυρισμένη στο Λονδίνο και με την πολύτιμη συμβολή του Master Chef Μάρκους Ουέρινγκ, η ταινία αποδεικνύει για ακόμη μια φορά την ικανότητα του σκηνοθέτη Τζον Ουέλς να προσελκύει ένα μοναδικό καστ ηθοποιών στην τρίτη του σκηνοθετική κινηματογραφική απόπειρα (The Company Men, Αύγουστος). Ο αρχικός τίτλος της ταινίας ήταν Chef, αλλά τους πρόλαβε το περσινό φιλμ του Τζον Φαβρό.
ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΓΙΑ ΤΕΡΑΤΑ 2
HOTEL TRANSYLVANIA 2. Σκηνοθεσία: Γκέντι Ταρτακόφκσι.
Με τις φωνές των: Άνταμ Σάντλερ, Σελένα Γκόμεζ, Άντι Σάμπεργκ, Στιβ Μπουσέιμι, Κέβιν Τζέιμς, Μελ Μπρουκς.
ΗΠΑ, 2015. Διάρκεια: 89 λεπτά.
Η οικογένεια του Δράκουλα έχει εισβάλει πλέον για τα καλά στα κινούμενα σχέδια και κατ” επέκταση στη συνείδηση των παιδιών. Μετά τη μεγάλη επιτυχία της πρώτης ταινίας και κυρίως τα ήδη 150 εκατομμύρια δολάρια εισπράξεις μόνο στη χώρα της, φαίνεται ότι θα συνεχίσει να μας απασχολεί για πολύ καιρό ακόμη. Στα ελληνικά ακούγονται οι φωνές των Βασίλη Χαραλαμπόπουλου, Κωνσταντίνου Τζούμα και του μουσικού Άρη (REC) Λουμάκη.
Ο ΚΛΕΑΡΧΟΣ, Η ΜΑΡΙΝΑ ΚΑΙ Ο ΚΟΝΤΟΣ
Σκηνοθεσία: Στράτος Μαρκίδης.
Πρωταγωνιστούν: Χρύσα Ρώπα, Κώστας Ευριπιώτης, Γιάννης Τσιμιτσέλης, Ελευθερία Μπενοβία.
Ελλάδα, 2015.
Μετά τις τηλεοπτικές του επιτυχίες ο Στράτος Μαρκίδης “το έχει ρίξει στον κινηματογράφο” (I Love Karditsa, Λάρισα εμπιστευτικό, Οι γαμπροί της ευτυχίας). Την επιτυχία των περσινών Γαμπρών την εξαργυρώνει τώρα, εκσυγχρονίζοντας την έτερη επιτυχία (1961) του συγγραφικού ντουέτου Νίκου Τσιφόρου και Πολύβιου Βασιλειάδη και της πρωταγωνιστικής τριάδας Γεωργίας Βασιλειάδου, Βασίλη Αυλωνίτη και Νίκου Ρίζου (και παραγωγή της Φίνος Φιλμ, σε αντίθεση με τους Γαμπρούς που ήταν του Κλέαρχου Κονιτσιώτη). Να σημειώσουμε ότι ένα μέρος των γυρισμάτων έχει πραγματοποιηθεί στην Κωνσταντινούπολη. Η σταθερή απόφαση της διανομής και των υπόλοιπων συντελεστών της ταινίας να μην οργανώνουν δημοσιογραφικές προβολές, όπως και πέρσι, αποδεικνύει ότι διαθέτουν ισχυρή αυτογνωσία, αφού δείχνει: α) ότι γνωρίζουν την ποιότητα του καλλιτεχνικού τους πονήματος, β) ότι ξέρουν πού απευθύνονται. Και το να γνωρίζεις τα όριά σου είναι πάντα ένα σημαντικό πρώτο βήμα. Και το λέω χωρίς ειρωνεία.
