Γαλλικό περιοδικό προσπαθεί να εξηγήσει στα παιδιά όχι μόνο σ'αυτά που ζουν στη Γαλλία, αλλά και σε άλλες χώρες του κόσμου, το τί συνέβη το βράδυ της Παρασκευής 13 Νοεμβρίου. Είναι σίγουρα το πιο δύσκολο και σοβαρό έργο που έχουν να κάνουν οι γονείς, να δώσουν μια απάντηση στις αθώες ψυχές στο γιατί κάποιοι άνθρωποι άρχισαν να σκοτώνουν άλλους ανθρώπους, έτσι απλά, ένα συνηθισμένο βράδυ. Το περιοδικό Astrapi, απαντάει στις παρακάτω ερωτήσεις που τέθηκαν από παιδάκια και εξηγεί πολλά άλλα σχετικά με το τρομοκρατικό χτύπημα:
«Θα έρθουν τρομοκράτες σπίτι μας;», «Στη Γαλλία έχουν πόλεμο;»
Στις τελετές στη μνήμη των θυμάτων που έγιναν κατά τη διάρκεια του σαββατοκύριακου σε πόλεις της Ευρώπης και όχι μόνο, παραβρέθηκαν και πολλά παιδιά που άναψαν κεράκια, κι άφησαν λουλούδια και ζωγραφιές σε πλατείες, πρεσβείες και πεζοδρόμια για τους 129 νεκρούς από τα χέρια των τζιχαντιστών. Είτε άμεσα είτε έμμεσα, τα παιδιά συμμετείχαν σε αυτό το πένθος αλλά σε κάθε περίπτωση το να καταλάβεις, πόσο μάλλον να χωρέσεις αυτό που συνέβη και να προσπαθήσεις να το εξηγήσεις σε ένα παιδί, αποδεικνύεται εξαιρετικά δύσκολο. Το γαλλικό περιοδικό Astrapi κυκλοφόρησε ένα ένθετο για παιδιά ηλικίας 7-11 ετών, στο οποίο με τρόπο άμεσο κι απολύτως κατανοητό εξηγεί τι συνέβη κι επιχειρεί να απαντήσει σε καίριες ερωτήσεις.
«Θα σε βοηθήσουμε να καταλάβεις» είναι η πρώτη πρόταση του κειμένου, που χρησιμοποιεί το β' ενικό πρόσωπο για να απευθυνθεί στα παιδιά σε μια προσπάθεια οικειότητας, κόντρα στην κατά τα άλλα αρκετά επίσημη γαλλική κουλτούρα. Η εικονογράφηση του Frédéric Benaglia δείχνει τον Πύργο του Άιφελ να κλαίει ενώ κρατά τα χέρια δυο μικρών παιδιών. Λίγο πιο κάτω δυο άλλα μιλούν μεταξύ τους για το πόσο πολύ φοβούνται με το ένα να λέει πως «οι τρομοκράτες φοβούνται την ελευθερία», ενώ σε άλλο σκίτσο μια ομάδα παιδιών κάθονται πίσω από μια ασπίδα που φέρει τη γαλλική σημαία και τη λέξη «ελευθερία». Το κείμενο ξεκινά με τον απολογισμό των νεκρών και το χρονικό του μακελειού, όταν «άνδρες γεμάτοι μίσος αποφάσισαν να σκοτώσουν αθώους ανθρώπους». Και προσθέτει: «Αυτοί οι άνδρες σχεδίαζαν τις επιθέσεις εδώ και πολύ καιρό». «Σκότωσαν ενώ περπατούσαν κρατώντας όπλα του πολέμου» γράφει το περιοδικό και συμπληρώνει: «Οι οκτώ τρομοκράτες που έκαναν αυτά τα εγκλήματα πέθαναν εκείνη τη νύχτα». Δεδομένου πως λίγο πολύ ενήλικες και παιδιά μοιράζονται αυτές τις μέρες τις ίδιες περίπου απορίες, το περιοδικό θέτει μερικά πολύ βασικά ερωτήματα: «Γιατί σκοτώθηκαν αθώοι;», «Ποιοι είναι οι τρομοκράτες;», «Πρέπει να φοβόμαστε;», «Τι θα κάνουμε τώρα;». Σε άλλο σημείο, μέσα από το στόμα τριών παιδιών, των Noe, Julie και Antoine, τίθενται ερωτήματα που αφορούν στις βάρβαρες φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν στον Τύπο, στο να η Γαλλία έχει πόλεμο και το αν οι τρομοκράτες θα έρθουν στα σπίτια των παιδιών.
Παρόλο που το όλο ζήτημα είναι πολύπλοκο ακόμη και σε διπλωματικούς κύκλους, πόσο μάλλον για ένα παιδί, το περιοδικό εντούτοις καταφέρνει με ιδιαίτερη μαεστρία να μην πέσει στην παγίδα του δυσνόητου, εξηγώντας με σύντομους ορισμούς την τρομοκρατία, το ριζοσπαστισμό και το ρόλο της Γαλλίας στις συγκρούσεις στη Μ. Ανατολή. Το Astrapi επιχειρεί μάλιστα να κάνει ένα σαφή διαχωρισμό ανάμεσα στο τι είναι ισλαμισμός για τους τζιχαντιστές και τι είναι Ισλάμ. «Ενώ η Αστυνομία συνεχίζει τις έρευνες, δεν υπάρχουν πολλά που να γνωρίζουμε για τους δολοφόνους. Αυτό που ξέρουμε είναι πως είναι τρομοκράτες: άνθρωποι που χρησιμοποιούν τη βία για να επιβάλλουν τις ιδέες τους. Είναι ακόμα και διατεθειμένοι να πεθάνουν γι' αυτό» εξηγεί. «Οι επιθέσεις έγιναν από ισλαμιστές τρομοκράτες, στο όνομα της θρησκείας τους το Ισλάμ, το οποίο θέλουν να επιβάλλουν με το ζόρι σε όλους. Αυτοί οι τόσο βάρβαροι άνθρωποι δεν αντιπροσωπεύουν την πλειοψηφία των Μουσουλμάνων, που γενικά θρησκεύονται ειρηνικά» τονίζει. «Επιτέθηκαν στη Γαλλία επειδή είναι μια ελεύθερη χώρα, όπου οι άνθρωποι μπορούν να μιλούν και να ζουν όπως θέλουν. Η Γαλλία είναι σε πόλεμο με τον ισλαμισμό σε χώρες όπως η Συρία και το Ιράκ, γι' αυτό θέλουν να εκδικηθούν» εξηγείται σε άλλο σημείο, με σαφή αναφορά στις θέσεις της χώρας στη διαμάχη με το Ισλαμικό Κράτος. Το κείμενο τελειώνει λέγοντας στα παιδιά να μην τρομάζουν και να αποβάλλουν το φόβο της τρομοκρατίας. «Με το να σκοτώνουν στην τύχη στους δρόμους και μέσα σε ένα θέατρο, οι τρομοκράτες ήθελαν να τρομάξουν τους πάντες. Όλοι είπαν 'Θα μπορούσε να ήμουν εγώ'. Κι αυτό είναι αυτό που θέλουν. Και οι μεγάλοι σοκαρίστηκαν... Μάθε πως το σπίτι σου, το σχολείο σου είναι ασφαλή. Η καλύτερη απάντηση στη βία και την τρέλα αυτών των ανδρών είναι να συνεχίσουμε να ζούμε φυσιολογικά και να υπερασπιζόμαστε τις ιδέες μας».
