Το γύρο του Διαδικτύου, προκαλώντας συγκίνηση, κάνει τις τελευταίες ώρες η φωτογαφία ενός μικρού προσφυγόπουλου που περπατά μόνο στην Εθνική Οδό προς την Ειδομένη.
Το προσφυγόπουλο φαίνεται να περπατά μόνο του στην άκρη του δρόμου, σέρνοντας μια τσάντα και κρατώντας το μπουφάν στο χέρι του.
Έφυγαν από μια πατρίδα που σβήνει στη σκόνη του πολέμου. Στα πρώτα χρόνια της ζωής τους που υποτίθεται πως θα έπρεπε να είναι ξέγνοιαστα ,τα προσφυγόπουλα αντίκρισαν τη φρίκη, βασανιστήκαν και… ακόμη ταλαιπωρούνται. Όμως το όνειρο για την ελευθερία είναι πιο δυνατό και τα μικρά παιδιά παρά τις κακουχίες συνεχίζουν να δίνουν τον αγώνα τους.
Αυτά τα παιδικά ματάκια αντίκρισαν εικόνες που... δεν θα έπρεπε, μέσα στη δύνη του πολέμου.
Κάποια έχασαν τους γονείς, τους συγγενείς ή τους φίλους τους... Έζησαν σε πρόχειρους καταυλισμούς μέσα στην παγωνιά, ξυπόλυτα, πεινασμένα... Τα νεογέννητα αντί για νανουρίσματα άκουγαν σφαίρες και βομβαρδισμούς.
Όσοι κατάφεραν να επιζήσουν πήραν τα παιδιά τους και περπάτησαν για μέρες... Στέκονταν για λίγο όπου έβρισκαν και ξανασυνέχιζαν. Τα χιλιόμετρα ατέλειωτα αλλά ο σκοπός ιερός.
Οι πρόσφυγες έφτασαν στην Τουρκία και περνώντας στην Ελλάδα πήραν μια βαθιά ανάσα.
Όμως η διαδρομή δεν τελειώνει εδώ, ο αγώνας για επιβίωση είναι πιο δυνατός. Τα προσφυγόπουλα δεν λυγίζουν, συνεχίζουν να χαμογελούν, να ελπίζουν, να παίζουν.
Κάτω από άθλιες συνθήκες κοιμούνται όπου βρουν το ένα πάνω στο άλλο και πάλι γελούν.
Σε μάρσιπους, σε αγκαλιές, στους ώμους των γονιών τους, οι αθώες ψυχές υπομένουν τα πάντα.
Πρέπει να συνεχίσουν, έτσι τους είπαν οι δικοί τους ...πρέπει να ζήσουν ελεύθερα!
Κάποια έφτασαν στα σύνορα, τώρα το όνειρο είναι πιο κοντά. Κάθε μέρα που ξημερώνει οι γονείς πλένουν τα ματάκια των παιδιών τους και εύχονται να μην ξαναντικρίσουν εικόνες που πληγώνουν.
Εδώ και δέκα ημέρες, ένα ζεστό σπιτικό έχει υποδεχτεί ένα δωδεκάχρονο κορίτσι που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη πατρίδα του στην Αφρική και έφτασε μόνο του στην Ελλάδα. Άλλο ένα ασυνόδευτο κορίτσι από το Αφγανιστάν φιλοξενείται από οικογένεια ομοεθνών του, μέχρι να επανενωθεί με συγγενείς του στον Καναδά.
Πρόκειται για τα πρώτα ασυνόδευτα παιδιά που βρίσκουν οικογενειακή θαλπωρή μέσω της πρωτοπόρου για τα ελληνικά δεδομένα δράσης «Ένα Σπίτι για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα» που υλοποιείται από τη ΜΕΤΑδραση και αφορά ανήλικους πρόσφυγες και μετανάστες.
Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, μετά από ανταλλαγή τεχνογνωσίας με οργανώσεις και οργανισμούς από την Ολλανδία, την Ιταλία, το Βέλγιο και τη Γαλλία, με μακρόχρονη εμπειρία στο συγκεκριμένο αντικείμενο, η ΜΕΤΑδραση προχώρησε στη δημιουργία μητρώου ενδιαφερόμενων οικογενειών που μπορούν να φιλοξενήσουν προσωρινά μικρά, ασυνόδευτα παιδιά. Οι οικογένειες, κατά προτεραιότητα μιλούν την ίδια γλώσσα με τα παιδιά, προέρχονται από το ίδιο πολιτισμικό περιβάλλον και αναλαμβάνουν να τους προσφέρουν οικογενειακή ζεστασιά και φροντίδα, για όσο χρονικό διάστημα απαιτείται για να επανενωθούν με συγγενείς τους.
Η πρακτική αυτή ακολουθείται εδώ και δεκαετίες σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και έχει πλέον αποδειχθεί ότι η διαμονή των παιδιών σε οικογένειες αποτελεί την καλύτερη επιλογή για το βέλτιστο συμφέρον του παιδιού. Για παράδειγμα στην Ολλανδία, το 30%-40% των ασυνόδευτων ανηλίκων φιλοξενούνται σε οικογένειες.
Το πρόγραμμα ξεκίνησε πιλοτικά και φιλοδοξεί να στεγάσει 20 παιδιά, 10-14 χρονών τα περισσότερα, ενώ στο μητρώο έχουν εγγραφεί 17 οικογένειες από την Αθήνα, εξηγεί στο Αθηναϊκό Πρακτορείο η Λώρα Παππά, πρόεδρος της ΜΕΤΑδρασης. «Τα παιδιά είναι πολύ ευχαριστημένα, ούτε εμείς δεν το περιμέναμε να πάει τόσο καλά. Μας το έλεγαν συνάδελφοί μας από το εξωτερικό, αλλά αλλιώς είναι όταν το βλέπεις», προσθέτει.
Οι οικογένειες θα πρέπει να είναι έτοιμες και πρόθυμες να φιλοξενήσουν ένα παιδί για αρκετούς μήνες, ίσως και χρόνο, μέχρι, και αν, εντοπιστούν οι συγγενείς του, επισημαίνει η κ. Παππά. Τα αραβικά και τα φαρσί-νταρί είναι οι κύριες γλώσσες που μιλούν τα παιδιά, αλλά, πολλές φορές το γλωσσικό και το πολιτιστικό φράγμα, βλέπουμε να μην είναι τόσο σημαντικό όσο η αγάπη, η επικοινωνία και το παιχνίδι στο περιβάλλον μιας οικογένειας, υπογραμμίζει η κ. Παππά.
