Το μωρό της Πηνελόπης Αναστασοπούλου και του Φώτη Μπενάρντο είναι από εκείνα με τα μεγάλα ροζ ζουμερά μάγουλα, τα χείλη-καρδιά και το χαρούμενο βλέμμα.
Μπορεί να έχεις μια πιο ροκ εικόνα, αλλά ξέρω ότι στην ουσία είσαι μια «κλασική, παραδοσιακή γυναίκα» με παλιομοδίτικη νοοτροπία. Ξέρω, ας πούμε, ότι δεν βγαίνεις έξω χωρίς τον Φώτη.
Πάντα ήθελα οικογένεια. Ναι, δεν θέλω να βγω μόνη μου έξω, δεν με αφορά. Και αν βγω, θα τον ρωτήσω, όχι για να πάρω την άδειά του, αλλά από σεβασμό προς αυτόν. Και δεν έχω την ανάγκη να βγαίνω. Είμαι κοντά 40 χρόνων και έχω ζήσει τη ζωή μου. Αλλά αυτό μου το βγάζει και ο Φώτης, γιατί είναι κι εκείνος έτσι. Είμαστε από την ίδια φυλή, αναγνωρίσαμε ο ένας τον άλλον. Μπορεί να έχουμε διαφορετική εμφάνιση στα μάτια κάποιων ‒ξυρισμένα μαλλιά, τατουάζ, σκουλαρίκια‒, αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι. Δεν έχουμε απωθημένα. Έχουμε κάνει τις τρέλες μας, έχουμε ζήσει τη ζωή μας και θέλαμε να κάνουμε οικογένεια. Όταν θέλεις να κάνεις οικογένεια, δεν πρέπει να έχεις εκκρεμότητες στη ζωή σου. Εμένα τώρα ποιος άντρας να περάσει από μπροστά μου και να γυρίσω το κεφάλι; Κανείς. Μόνο ο Φώτης.
Με τον Φώτη είστε τρία χρόνια μαζί. Φανταζόσουν πριν από τρία χρόνια πώς θα ήταν σήμερα η ζωή σου;
Ήθελα έναν άντρα ακριβώς όπως εκείνος. Δεν πιστεύω στην τύχη. Εγώ τον έφερα στη ζωή μου. Δεν ήρθε ξαφνικά. Είχα γράψει σε ένα χαρτί να είναι καλλιτεχνική φύση, ακομπλεξάριστος, όμορφος, να έχει ωραία μάτια. Ο Φώτης έχει γυρίσει όλο τον κόσμο, έχει κάνει τη ζωή του, είναι χορτασμένος άνθρωπος. Κι εγώ ήθελα ένα χορτασμένο άνθρωπο. Γιατί όσοι δεν είναι σου πρήζουν τον εγκέφαλο. Επίσης, δεν μπορείς να τους έχεις καμία εμπιστοσύνη. Αν οι γυναίκες θέλουν οικογένεια, πρέπει να βρίσκουν ανθρώπους γεμάτους, χωρίς απωθημένα και συμπλέγματα, που δεν ψάχνονται να βρουν την αποδοχή από άλλες γυναίκες. Έναν τέτοιο άντρα έψαχνα και τον βρήκα.
«Έμεινα μέσα στο σπίτι και τις σαράντα μέρες, αν εξαιρέσεις μια φορά που πήγα για φαγητό με τον Φώτη και τους γονείς μου. Γιατί να βγω έξω, αφού το παιδί έτρωγε κάθε μία ώρα;» λέει η Πηνελόπη που θηλάζει την κόρη της αποκλειστικά. Ω, ναι, ανήκει στην κλασική κατηγορία της χαζομαμάς.
Ο Φώτης πώς είναι με το μωρό;
Θεωρώ ότι οι άντρες έχουν μια ελαφρά αποστασιοποίηση σε σχέση με αυτό που συμβαίνει σε εμάς τις γυναίκες, που φέρνουμε στον κόσμο ένα παιδί. Εμείς προετοιμαζόμαστε εννιά μήνες για αυτό, ενώ στους άντρες λένε «ορίστε, αυτό είναι το μωρό, τώρα είσαι πατέρας». Και εκεί παθαίνουν ένα σοκ. Ένας συνάδελφός μου, που έγινε πρόσφατα μπαμπάς, έχει αναλάβει το παιδί εξολοκλήρου. Ήθελε να γίνει «μαμά». Εγώ δεν ζητάω αυτό από τον Φώτη. Δεν θέλω καν να τον ξυπνάω το βράδυ όταν ταΐζω το παιδί. Δεν θέλω να τον ενοχλώ, αν αυτό βέβαια μπορείς να το πεις ενόχληση. Αλλά αυτή είναι η δική μου δουλειά. Η δική του είναι να μας κρατήσει χαρούμενες. Αν του πω να κρατήσει το μωρό για να κάνω μια δουλειά, αυτόματα έχω μπροστά στα μάτια μου μια απίστευτη εικόνα: Γίνεται κι αυτός παιδί.
Θα ήθελες και δεύτερο παιδί ή είναι νωρίς για να το συζητάμε;
Αν μου το επιτρέψει η φύση, θα ήθελα. Θα ήθελα δέκα παιδιά, αλλά τι να κάνω, δεν ξεκίνησα νωρίς, τώρα γνώρισα τον άντρα μου. Θα σου πω κάτι. Μια μέρα η μαμά μου μιλούσε με μια φίλη μου και τη ρωτούσε πώς τα πάει με το αγόρι της. Όταν είδε ότι ήταν λίγο «χλιαρή», ξέρεις τι της είπε; «Αν δεν τον λαχταράς τον άντρα σου, πώς θα του συγχωρήσεις τα ασυγχώρητα;». Και έχει δίκιο. Εγώ λαχταρώ τόσο πολύ τον Φώτη που, ό,τι τρέλα και να κάνει ‒γιατί είναι παλαβός‒, εγώ τον αγαπώ και αυτός με αγαπάει γιατί δέχομαι τις παλαβομάρες του.
Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE, που κυκλοφορεί
