Τη μάχη με τον κορωνοϊό έχασε, σε ηλικία 70 ετών, ο διάσημος Χιλιανός συγγραφέας Λουίς Σεπούλβεδα, ο οποίος τα τελευταία χρόνια διέμενε στη βόρεια Ισπανία.
Ο μεγάλος συγγραφέας νοσηλευόταν με συμπτώματα κορωνοϊού από την 1η Απριλίου σε νοσοκομείο της βόρειας Πορτογαλίας όπου είχε πάει το διάστημα 18ης-23ης Φεβρουαρίου προκειμένου να συμμετάσχει σε λογοτεχνικό φεστιβάλ.
Ο 70χρονος συγγραφέας εμφάνισε τα πρώτα συμπτώματα την 25η Φεβρουαρίου. Ήταν μάλιστα το πρώτο επιβεβαιωμένο κρούσμα του ιού στην Πορτογαλία.
Ο Λουίς Σεπούλβεδα γεννήθηκε 4 Οκτωβρίου του 1949 στο Οβάγιε, της επαρχίας Λιμαρί στη βόρεια Χιλή. Ήταν συγγραφέας, σκηνοθέτης, δημοσιογράφος και πολιτικός ακτιβιστής.
Το 1969 πήρε πενταετή υποτροφία για το Πανεπιστήμιο της Μόσχας, αλλά πέντε μήνες αργότερα εκδιώχθηκε από τη Σοβιετική Ένωση λόγω «κακής διαγωγής»: είχε πιάσει φιλίες με αντιφρονούντες.
Μετά το πραξικόπημα του 1971, που έφερε στην εξουσία τον Αουγούστο Πινοσέτ και την δικτατορία του, φυλακίστηκε για 2,5 χρόνια και στη συνέχεια, αφού αποφυλακίστηκε υπό όρους μετά από τις πολλές προσπάθειες του γερμανικού παραρτήματος της Διεθνούς Αμνηστίας, κρατήθηκε σε κατ΄ οίκον περιορισμό.
Ένθερμος υποστηρικτής του Σαλβατόρ Αλιέντε, μπήκε στην προσωπική του φρουρά το 1973. Κατέφυγε στο Εκουαδόρ, όπου οργάνωσε θεατρικό θίασο.
Έγραψε ποιήματα, θεατρικά έργα, διηγήματα και δημιούργησε θεατρικές ομάδες στο Περού, το Εκουαδόρ και την Κολομβία. Έζησε έξι μήνες στον Αμαζόνιο με τους ινδιάνους Σουάρ, στο πλαίσιο αποστολής της Unesco, και αποκόμισε εμπειρίες που άλλαξαν την αντίληψή του για τον κόσμο και του πρόσφεραν, αργότερα, το υλικό για το πρώτο του μυθιστόρημα: «Ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης» (1989).
Το 1979 κατατάχθηκε στη Διεθνή Ταξιαρχία «Σιμόν Μπολιβάρ» και συμμετείχε στον απελευθερωτικό αγώνα της Νικαράγουας, στην οποία, μετά την επικράτηση της επανάστασης, εργάστηκε ως δημοσιογράφος.
Την επόμενη χρονιά (1980) εγκαταστάθηκε στην Ευρώπη και έγινε ακτιβιστής της Greenpeace. Ταξίδεψε σ' όλον τον κόσμο και του απονεμήθηκαν τα μεγαλύτερα λογοτεχνικά βραβεία.
Τα πιο γνωστά βιβλία του είναι: «Ο κόσμος του τέλους του κόσμου» (1989), «Όνομα ταυρομάχου» (1994), «Patagonia express» (1995), «Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ' ένα γλάρο να πετάει» (1996), «Το ημερολόγιο ενός ευαίσθητου killer» (1996), «Hot Line, Γιακαρέ» (1997), «Η τρέλα του Πινοσέτ» (2002), «Τα χειρότερα παραμύθια των αδελφών Γκριμ» (2004), «Η δύναμη των ονείρων» (2006).
