Ο Άγιος Σεραφείμ ο ιερομάρτυρας
Πίστη στον Σταυρό! Όχι Κουμπούρι!
Είναι γνωστό πόσο σκληρή ήταν η δουλεία του γένους μας στους Τούρκους. Και μη μπορώντας να την ανέχονται, τολμηροί και γενναίοι άνδρες έκαναν κατά καιρούς μικρο-επαναστατικά κινήματα.
Που γρήγορα η τρομακτική ισχύς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, του Σουλτάνου, τα έπνιγε στο αίμα.
Ένα τέτοιο ήταν και το κίνημα του μητροπολίτη Λάρισας Διονύσιου (1601-1611), που ονομάσθηκε εμπαικτικά «σκυλόσοφος», αφού ξέχασε τον Σταυρό και έπιασε κουμπούρι.
Την ίδια εποχή επίσκοπος Φαναρίου και Νεοχωρίου ήταν ο Σεραφείμ. Δούλευε ταπεινά. Σαν απόστολος του Χριστού.
Στις ενέργειες του Διονυσίου, ο Άγιος Σεραφείμ ο ιερομάρτυρας ήταν αντίθετος. Αλλά οι Τούρκοι τον ενοχοποίησαν!
– Φταις και συ! Αφού και συ Δεσπότης είσαι. Και εμείς μόνο τότε θα το παραδεχθούμε, ότι δεν ήσουν συνεργάτης του, αν αρνηθής τον Χριστό αν γίνεις τούρκος!
Απάντησε ο Άγιος Σεραφείμ ο ιερομάρτυρας.
– Είμαι τελείως αμέτοχος σε όλα τα έργα του Διονυσίου. Το ξέρετε. Το ομολογώ. Το διακηρύττω. Αλλά τον Χριστό, την πίστη μου, δεν τον αρνούμαι.
– Πως εσύ, άνθρωπος μυαλωμένος, επήγες με εκείνον τον παλαβό, που πίστεψε ότι θα ανατρέψει την βασιλεία μας;
Επανέλαβε ο άγιος:
– Άδικα με κατηγορούν. Σας το επαναλαμβάνω: Δεν είχα καμμία συμμετοχή. Ότι θέλετε, κάμετέ μου. Μα μη μου απαιτείτε να γίνω μουσουλμάνος. Τον Χριστό δεν τον αρνούμαι.
Οι Τούρκοι δεν συμφώνησαν.
Τον υπέβαλαν σε βασανιστήρια, για να βάλει μυαλό!…
Και μετά τον ερώτησε ο πασάς:
– Έβαλες μυαλό; Τον αρνείσαι τον Χριστό;
Του απάντησε:
– Τι λες, πασά μου; Θα έχω βάλει μυαλό, αν αρνηθώ τον Χριστό, ή θα το έχω χάσει εντελώς; Ο Χριστός είναι ο Θεός, ο Κύριος του κόσμου και Δημιουργός, ενώ ο δικός σας προφήτης, ένας άνθρωπος θνητός, αγράμματος και εχθρός του Χριστού μου!…
Αποφάσισαν να τον σουβλίσουν. Και τον σούβλισαν. Με το σούβλισμα οι άνθρωποι δεν πέθαιναν αμέσως. Έμεναν ζωντανοί ημέρες ολόκληρες! Και επονούσαν ανυπόφορα.
Και μέσα σε τέτοιους πόνους ο άγιος Σεραφείμ «ευχαριστούσε» τον Χριστό, που τον αξίωσε να γίνει μάρτυράς Του. Παρέδωκε το πνεύμα του στις 4 Δεκεμβρίου 1611.
Την ίδια στιγμή άρχισαν τα θαύματα-μαρτυρίες του Κυρίου για τον πιστό δούλο Του:
Τα λείψανά του, άρχισαν να μοσχοβολούν. Και παρέμεναν άσηπτα.
Του έκοψαν το κεφάλι και το κάρφωσαν σε ένα παλούκι, για να τρομοκρατούν τους χριστιανούς. Το έστηναν να βλέπει προς δυσμάς και γύριζε προς ανατολάς μόνο του, με θεία δύναμη. Γιατί οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί προς ανατολάς προσεύχονται.
Επήγε ένας χριστιανός και επήρε την κάρα του αγίου. Αλλά οι Τούρκοι τον κατάλαβαν και προσπάθησαν να τον πιάσουν. Για να γλυτώσει πέταξε την κάρα του αγίου στο ποτάμι. Και γλύτωσε.
Αλλά την νύχτα φως κατέβαινε από τον ουρανό και την «φώτιζε», ή (μάλλον) την έδειχνε. Και χριστιανοί την ευρήκαν.
Και με κρίση του νέου Μητροπολίτη Λάρισας την παρέδωκαν στην Ιερά Μονή Κορώνης – κοντά στην Καρδίτσα, όπου φυλάσσεται μέχρι σήμερα.
Και όλος ο κόσμος της Θεσσαλίας τον τιμά και τον ευλαβείται. Και προστρέχει σ’ αυτόν.
Και ο Άγιος Σεραφείμ θαυματουργεί και δείχνει σε μας, πόσο μεγάλο πράγμα είναι να πιστεύει κανείς στον Χριστό και να πεθάνει για τον Χριστό και πόσο λάθος να πιστεύει στο κουμπούρι.
Τι πλάνη, τι σύγχυση, που έχουν σήμερα κάποιοι, που θαυμάζουν πιο πολύ τον ταλαίπωρο Διονύσιο τον «σκυλόσοφο» που παρίστανε τον σοφό και φιλόσοφο, αλλά δεν είχε κουκούτσι φιλοσοφία κουκούτσι μυαλό.
«Οι Άγιοι Οδηγοί μας προς τα άνω»,
Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου,
Έκδοση Ιεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως Πρέβεζα
