Νεραϊδόκοσμος κατέλαβε τη Λίμνη της Βουλιαγμένης με ρομαντισμό, έρωτα και εξωτικές στολές. Συγκεκριμένα, το ονειρόδραμα του Ζαν Ζιροντού, Νεράιδα, που σκηνοθετεί η Φρόσω Λύτρα και ανεβαίνει μέχρι τέλη Αυγούστου από την ομάδα «naan», συνιστά μια μοναδική εμπειρία. Το δυνατό «χαρτί» του χώρου με τη λίμνη να γαληνεύει, τα βράχια να λαμβάνουν ποικίλες αποχρώσεις και τους ήχους να θυμίζουν παραμύθι, μπορεί να εξηγήσει γιατί η παράσταση παίρνει παράταση.
Το έργο ίσως να αγγίζει περισσότερο ευαίσθητα και ρομαντικά πνεύματα, Η ιστορία μεταφέρει το κοινό μακριά από το σήμερα, γαληνεύει, αλλά και προβληματίζει. Θυμίζει την εποχή των ιπποτών, των ανέμελων συνειδήσεων και των παράφορων ερώτων. Δημιουργεί έναν αξιοζήλευτο, για τους ανθρώπους, φανταστικό κόσμο όπου η γενναιοδωρία ψυχής είναι ο κεντρικός άξονας.
Ωστόσο, το έργο όσο παραμυθένιο και εάν φαντάζει, «κυοφορεί» στοιχεία επικαιρότητας δεδομένου ότι γράφτηκε στην κρίσιμη περίοδο του Μεσοπολέμου. Ξεσκεπάζει την ελαττωματική υφή του ανθρώπινου κόσμου και τον καταστρεπτικό φλοιό της ματαιοδοξίας. Παράλληλα, ανοίγει τον «ασκό του αιόλου» για την προδοσία και το ψέμα.
Η υπόθεση μπορεί να είναι φαινομενικά απλή, όπως συμβαίνει με πολλά έργα του Ζιροντού, κρύβει όμως και βαθιά νοήματα. Περιστρέφεται γύρω από έναν έρωτα, εκείνον της νεράιδας Οντίν με τον θνητό ιππότη Χανς, Η Οντίν διψασμένη για αγάπη και σαν εξωτικό, που κατάγεται από τον παραμυθένιο κόσμο του ρομαντισμού, προσπαθεί να ταράξει τα ανθρώπινα «ύδατα». Είναι όμως παγιδευμένη σε ένα «στοίχημα». Εάν την προδώσει ο Χανς όλα τελειώνουν. Εκείνη θα χαθεί στη λήθη καιο Χανς θα πεθάνει.
Η Νεράιδα αισιόδοξη, αφελής και μακριά από τα πρίπλοκα και πονηρά ανθρώπινα μονοπάτια πιστεύει και «ορκίζεται» πως θα ευτυχήσει με τον Χανς. Ωστόσο, η κατάσταση λαμβάνει διαφορετική τροπή. Ο Χανς προδίδει την Οντίν. Χαλιναγωγείται από τη γοητεία άλλων γυναικών και ενδίδει σε πειρασμούς. Τελικά τον παρασέρνει το νερό που δεν γυρνά πίσω. Η Οντίν χάνει τη μνήμη της και όλα ξεκινούν από την αρχή.
Μέσα από την παράσταση «Νεράιδα» τονίζεται η σημασία της αγάπης, του έρωτα, των αξιών, ενώ οι ευαίσθητες ψυχές και η τέχνη προβάλλονται ως «πολεμιστές» της κρίσης. Το ερώτημα που τίθεται έμμεσα είναι εάν ο άνθρωπος μπορεί να υπερβεί τον εαυτό του. Να βγει, δηλαδή, από το δρόμο της ιδιοτέλειας και να κυριευτεί από αληθινά αισθήματα. Ο έρωτας αναδεικνύεται ως μια καθολική και απέραντη δύναμη που μπορεί να ενώσει κόσμους.
| Ένας νεραϊδόκοσμος στη λίμνη Βουλιαγμένης: Οι συντελεστές μιλούν στο in.gr |
Η σκηνοθεσία της Φρόσως Λύτρα, καταφέρνει να κρατήσει την προσοχή του θεατή, δεν πέφτει στην «παγίδα» της παραμυθένιας απλοϊκότητας, ενώ αναδεικνύει ένα ώριμο και πλήρες νόημα. Στέκεται αρκετά στα ανθρώπινα ψεγάδια, ενώ σε μεγάλο βαθμό προβάλλει την αντίθεση ανάμεσα στο γήινο και στο φανταστικό. Αποτυπώνει το παραμυθένιο με έναν γοητευτικό ρομαντισμό και αξιοζήλευτο ερωτισμό.
Ρίχνει δε την αυλαία με αισιοδοξία, καθώς το ζευγάρι δεν χωρίζει, αλλά παρά την «πίεση» του νερού και του «στοιχήματος» ζει μέσα στον έρωτα και στα φιλιά.
Δεν είναι λίγοι οι σκηνοθέτες που «διαβάζουν» με παιδαριώδη και ανούσιο τρόπο τον Ζιροντού. Πολλοί, μάλιστα, κατασκευάζουν ένα παραμύθι χωρίς ουσία και νόημα, ενώ στέκονται μόνο στη ρομαντική γραφή του Ζιροντού. Η Φρόσω Λύτρα, όμως, κατάφερε να παρουσιάσει μια φαινομενικά απλή υπόθεση με «συμμάχους» της το νόημα και το ενδιαφέρον. Δεν αποτίναξε την ουσία, αλλά βάσει αυτής πορεύτηκε.
Ωστόσο, δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς πως το «ατού» της παράστασης είναι ο χώρος. Η Λίμνη της Βουλιαγμένης φωτισμένη, γαλήνια και άκρως ελκυστική είναι ένα δυνατό μπαλαντέρ. Ειδικά δε τα χορευτικά μέσα στο νερό και οι κινήσεις που ομολογούν έναν γοητευτικό ρομαντισμό ανεβάζουν τα «ποσοστά» της παράστασης.
Εκτός από τον εντυπωσιακό χώρο που ηρεμεί και βοηθά στο να «αποδράσει» κανείς από προβληματισμούς, οι στολές έχουν κάτι το εξωτικό, αλλά και ερωτικό. Είναι σαν να της έχει δανειστεί κανείς από νεραϊδένια γκαρνταρόμπα.
Η γλώσσα σε πολλά σημεία της παράστασης σαγηνεύει, καθώς θυμίζει Ελύτη. Οι διάλογοι ενέχουν μια σπιρτάδα και χιούμορ, ενώ το κλασικό αγγίζει το σύγχρονο. Οι συντελεστές της παράστασης κινούνται μέσα στο νερό. Έχουν κάτι το φανταστικό, αλλά και κάτι το σύγχρονο. Τα ημίγυμνα σώματα λικνίζονται, βρέχονται και αναζητούν κάτι μακρινό.
Οι ερμηνείες κινούνται σε ικανοποιητικά επίπεδα, με τη Βασιλική Τρουφάκου στο ρόλο της νεράιδας να βγάζει μια γλυκιά αφέλεια και αθωότητα, ενώ ο Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης αναδεικνύει τον αμαρτωλό και ατελή κόσμο των θνητών.
Η αρχή της παράστασης, θα μπορούσε να πει κανείς πως είναι, ίσως, είναι ο πιο αδύναμος «κρίκος». Οι χορευτικές κινήσεις μέσα στο νερό διαρκούν περισσότερο από όσο χρειάζεται και τα κενά κατανόησης είναι εμφανή. Στην πορεία, όμως, η «θολούρα» απομακρύνεται και τα ξεκάθαρα νοήματα δίνουν το «παρών».
Ελισάβετ Σταμοπούλου
Πρωταγωνιστούν: Βασιλική Τρουφάκου, Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης, Γιάννης Ράμος, Βάλια Παπακωνσταντίνου, Γιώργος Τσιάλος, Νάντια Μαργαρίτη, Νικόλαος Ζιάζιαρης, Κορίνα Θεοδωρίδου, Έλενα Χαραλαμπούδη
Χορεύουν: Σταυριάνα Γαρνάβου, Τατιάνα Δημητριάδη
Τραγούδι: Νικόλαος Ζιάζιαρης
Συντελεστές
Σύλληψη - Σκηνοθεσία: Φρόσω Λύτρα
Διασκευή: Ζέτη Φίτσιου
Σκηνογραφία: Μανόλης Παντελιδάκης
Εικαστικοί καλλιτέχνες: Βασίλης Πέρρος & Έλενα Παπαδημητρίου
Μουσική: Αλέξανδρος Χρηστάρας & Μιχάλης Νιβολιανίτης (DNA)
Στίχοι Τραγουδιών: Φωτεινή Λαμπρίδη
Σχεδιασμός κοστουμιών: Μαρία Καραπούλιου
Σχεδιασμός φωτισμών: Γιώργος Τέλλος
Χορογραφία: Σοφία Μιχαήλ
Μακιγιάζ & Φωτογραφίες: Αχιλλέας Χαρίτος
Παραγωγή: Ομάδα «naan», θέατρο Badminton
Παραστάσεις: Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη στις 21:15
Διάρκεια Παράστασης: 90 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
Τιμές Εισιτηρίων: 18 ευρώ / 14 ευρώ φοιτητικό
