Γράφει η Ανδρονίκη Κολοβου για το lifo.
Είχα ακούσει για το κρεοπωλείο του Δρακούλη από μια φίλη μου που ζει στη Νέα Σμύρνη. Ωραίο κρέας μου λέει και πολλή μουσική. «Πας για μπριζόλες και κιμά και καταλήγεις να βρίσκεσαι σε ένα μεγάλο πάρτι». Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το κομμάτι της μουσικής, αφού δε μπορούσα να φανταστώ μια μεσήλικη κυρία να ζητά φιλέτο μοσχάρι υπό τους ήχους του Avicii. Στις 11 Σεπτέμβρη τον καλώ στο τηλέφωνο και του ζητάω να κάνουμε μια συνέντευξη για το κρεοπωλείο στη Νέα Σμύρνη. «Σήμερα άνοιξα το άλλο στην Βούλα-μου λέει-έλα από δω! Θα πάθεις πλάκα» Και κάπως έτσι τράβηξα μετά από 2 μέρες για την παραλία.
Μπαίνοντας στο κρεοπωλείο της Βούλας έμεινα τουλάχιστον 3 λεπτά στο ίδιο σημείο, μη μπορώντας να αποφασίσω ποιο κομμάτι του θα εξερευνήσω πρώτο. Ένα ψηλοτάβανο κτίριο, με γκόθικ-φουτουριστικές πινελιές και απίθανες βιτρίνες με μεγάλες ποικιλίες κρέατος και σάλτσες για να το συνοδεύσεις, κάλυπταν τους δύο μεγάλους τοίχους. Vintage μηχανές κιμά έδεναν αρμονικά με τα ξύλα κοπής κρέατος, ανάμεσα στα οποία κινούνταν οι πελάτες. Σε μια γωνία, ένα εκπληκτικό ψυγείο με τουβλάκια από αλάτι ιμαλαΐων. Στα γατζάκια κρέμεται το κρέας μιας παρθένας αγελάδας 8 ετών και χοιρινά μπούτια που είχαν ταξιδέψει από κάπου μακριά (σίγουρα γράφοντας πάνω FRAGILE). Απέναντι από το ταμείο, φάγητα που ήθελαν μόνο μαγείρεμα και η Μαρία να ετοιμάζει εκείνη την ώρα κομματάκια από ένα υπέροχο κρέας με μυρωδικά στο τηγάνι, για να μας δώσει να δοκιμάσουμε. Εξερευνούσα τον απόλυτο ναό του κρέατος.
Ο Στράτος Δρακούλης είναι ο ιδιοκτήτης και ιθύνων νους. Σε κοιτάζει στα μάτια, φιλάει τα πιτσιρίκια των φίλων και πελατών του και τα στέλνει για γλυφιτζούρι στη Μαρία. Βγάζει κρέας από τη βιτρίνα, το κόβει με χειρουργική ακρίβεια, σου λέει την ιστορία του. Το βάζει σε συσκευασία που θυμίζει δώρο Χριστουγέννων από μεγάλo εμπορικό και όλα αυτά ξανά από την αρχή. Κατάφερα να ξεκλέψω 15 λεπτά μαζί του.
Τα μαγαζιά σου όμως διαφέρουν από τα συμβατικά κρεοπωλεία... Δεν καταλαβαίνεις γιατί; Εγώ είμαι ένας άνθρωπος που πέρναγα πάρα πολύ καλά, δεν διάβαζα ποτέ για το σχολείο, ήμουν όλη μέρα έξω,έκανα αλητείες κι ευχαριστιόμουν τη ζωή. Και ξαφνικά βρέθηκα να δουλεύω από πολύ μικρός. Σταμάτησα να ζώ όπως ζούσαν τα υπόλοιπα παιδιά. Ακόμη κι όταν έβγαινα με τους φίλους μου, αυτοί συνέχιζαν με τις γκόμενες κι έγώ πήγαινα για ύπνο, γιατί έπιανα δουλειά το πρωί. Κάποια στιγμή σου μένουν πράγματα που θες να κάνεις. Εγώ μια αγάπη είχα, τη μουσική. Και την έβαλα μέσα. Αγαπάω τη ζωή κι έχω αγαπήσει και τη δουλειά μου. Και όσο ζω θα συνεχίσω να βάζω ό,τι αγαπώ μέσα στη δουλειά μου. Οι πελάτες με ξέρανε γιατί πάντα είχα μουσική. Όταν στο μαγαζί της Νέας Σμύρνης «έσωσα την παρτίδα» είπα τώρα με παίρνει να ρισκάρω και ας χάσω και 100 πελάτες..Ακόμη και τότε όμως δεν είχα κρούσματα. Άντε να έχουν έρθει 5 πελάτες να μου έχουν πει «χαμήλωσε τη μουσική». Έχουν όμως έρθει περισσότεροι να μου πουν «Ρε φίλε να σαι καλά, για 10 λεπτά ξέχασα τα προβλήματά μου». Τους βλέπω να κουνιούνται στο ρυθμό και γουστάρω. Δεν ασχολούμαι με το τι θα πουν οι άλλοι.
Όταν ξεκίνησα τη δουλειά, το μαγαζί που παρέλαβα...-τα πρόλαβες τα παλιά κρεοπωλεία; Είχαν ένα κούτσουρο στη μέση και δύο μάρμαρα, ένα ψυγείο, μια ταμειακή, ενα κομπιουτεράκι και μια ζυγαριά από τις παλιές. Όταν πρωτοξεκίνησα τη δουλειά, είχα ακούσει για βιτρίνες που βάζεις τα κρέατα μέσα και είχα λυσσάξει. Αλλά δε μπορούσα να τα πάρω. Με τα πρώτα λεφτά που έβγαλα, άρχισα να εκσυγχρονίζω το μαγαζί. Τότε ήταν που κατάλαβα ότι έχασα την επαφή με τον πελάτη, γιατί αντιλήφθηκα ότι βάζοντας βιτρίνα, κρύβαμε ουσιαστικά πράγματα. Θέλαμε για παράδειγμα να κόψουμε κιμά και να βάλουμε και περισσεύματα μέσα (μη φανταστείς κάτι κακό, μιλάμε για κομματάκια κρέας).
Όλη αυτή βιτρίνα μας βόλευε τότε. Έκανες τη δουλειά σου χωρίς να καταλαβαίνει ο άλλος τι κάνεις. Τώρα μετά από τόσα χρόνια, τα έχω λύσει αυτά τα προβλήματα. Γι αυτό είχα και την τόλμη να κάνω το open project. Δε μπορεί εύκολα να το υποστηρίξει άλλος αυτό. Open project σημαίνει ουσιαστικά ανοιχτό σέρβις. Έρχεσαι να ψωνίσεις και είναι τα πάντα μπροστά σου. Είσαι μέσα στη δουλειά μου...Με ταλαιπωρείς!
Με ποιούς τα παίρνω; Μ’αυτούς που δεν τους νοιάζει τι θα φάνε. Οι καλύτεροι πελάτες είναι αυτοί που μ αρέσουν σαν άνθρωποι. Δε με νοιάζει πόσο θα ψωνίσουν, αρκεί να έρθουν να τους βλέπω. Τι θα φας το βράδυ; Άκου να δεις εμείς οι χασάπηδες, όλα αυτά τα χρόνια έχουμε καταφέρει κάθε κομμάτι κρέατος, να το φτιάχνουμε σωστά. Πάντα παίρνουμε ό,τι περισσεύει..Οπότε μη ρωτάς, θα ξέρω το βράδυ.
Dracoulis Open project Βασιλέως Παύλου 103 Βούλα
