Στο όνομα δήθεν της τουριστικής ανάπτυξης, από την εποχή της χούντας ήδη, οι καλύτερες ακτές του Σαρωνικού περιφράχθηκαν και στη
συνέχεια έγιναν αντικείμενο εντατικής ιδιωτικής εκμετάλλευσης.
Δεν είναι μόνο το ‘'χαράτσι'’ που επιβάλλεται στους πολίτες για να τις επισκεφτούν. Είναι οι αλλεπάλληλες πολεοδομικές αυθαιρεσίες,
που δυστυχώς η πολιτεία έδωσε το δικαίωμα για την ‘'τακτοποίησή’' τους μέσω του Ν.4178/13, είναι οι ασύμβατες χρήσεις που
προέκυψαν με τις υπεκμισθώσεις σε επιχειρηματίες ακόμη και νυχτερινών κέντρων, είναι το δάσος από ομπρέλες στην αιγιαλίτιδα ζώνη,
που σκοπό έχουν να ξεζουμίζουν τον επισκέπτη και που φυσικά λειτουργούν αποτρεπτικά για τους τουρίστες, που δεκαετίες τώρα απουσιάζουν
από τις πλαζ. Γιατί η αλλοίωση του φυσικού μας τοπίου, του συγκριτικού μας πλεονεκτήματος, είναι επόμενο να οδηγεί στην καθολική απαξίωση.
Η Α' πλαζ Βούλας αποτελεί την επιτομή του mall της παραλίας.
Η αυθαιρεσία έγινε καθεστώς και δυστυχώς το τελευταίο διάστημα εντείνεται.
Νέες αυθαίρετες κατασκευές ξεφύτρωσαν, πολυετή αλμυρίκια στην άμμο αποκεφαλίστηκαν (ίσως για να μη βρίσκουν δωρεάν σκίαση οι λουόμενοι),
η διπλανή ελεύθερη παραλία μετατράπηκε σε σκουπιδότοπο από τον ’’καθαρισμό’’ της πλαζ, μεγάλων διαστάσεων χαντάκι στον διπλανό χώρο του
π. κάμπινγκ (που σημειωτέον αποτελεί έκταση αρχαιολογικού ενδιαφέροντος) ανοίχτηκε αυθαίρετα, πιθανόν για την υπόγεια ηλεκτροδότηση της πλαζ,
με ένα αυθαίρετα τοποθετημένο καλώδιο υψηλής τάσης για το οποίο αύριο μπορεί να μιλάμε για ‘’εγκληματική’’ παρανομία.
Ούτε τα πολεοδομικά πρόστιμα φαίνεται να τους πτοούν.
Να σημειώσουμε επίσης ότι τα ‘’δάση’’ από ομπρέλες αποτελούν προκλητική παραβίαση του Ν.2971/2001, που αυστηρά προσδιορίζει ότι μόνο σε
έκταση 500τ.μ. σε κάθε ακτή επιτρέπεται η ανάπτυξη ομπρελοκαθισμάτων.
Είναι ακράδαντη πεποίθησή μας ότι η άνευ όρων εμπορευματοποίηση των παραλιών μας δεν είναι μονόδρομος.
Η ΕΤΑΔ Α.Ε., που διαχειρίζεται τις εκτάσεις αυτές δεν πρέπει να μείνει αδρανής. Χρειάζεται να προβεί ακόμη και στην επανεξέταση των μακροχρόνιων συμβάσεων,
στο βαθμό που παραβιάζονται οι αρχικοί όροι της σύναψής τους.
Παράλληλα, οι τοπικές κοινωνίες και οι Δήμοι πρέπει να διαδραματίσουν καθοριστικό ρόλο, μέσα από τη θεσμική διεκδίκηση ενός άλλου μοντέλου για τη διαχείριση
των ακτών, ενός διαβαθμικού φορέα διαχείρισης(φορέας με συμμετοχή του κράτους-περιφέρειας-δήμων), που θα διασφαλίζει τη διαφύλαξη του φυσικού μας πλούτου.
