H Βουλιαγμένη είναι όλες οι ηλικίες της ζωής μου. Είναι το κόκκινο ποδήλατο με τις βοηθητικές ρόδες και η διαδρομή στον κήπο του Μargi House (ανάμεσα στα κόκκινα μανιτάρια φωτιστικά) που φάνταζε απέραντη. Είναι η πρώτη γεύση της Coca cola και το πείραμα με το δεκάρικο (το αφήναμε όλη νύχτα και αναρωτιόμασταν αν θα είχε λιώσει το πρωί- έτσι θα λιώσει και το στομάχι σου- έλεγαν οι μάνες), είναι το πρώτο τσιγάρο και το χαστούκι στη φράση –κάνε χα!-, είναι τα μπάνια στον Αστέρα, τα μαθήματα σκι με τον μετέπειτα Δήμαρχο Γρηγόρη Κασιδόκωστα και όλη την γκάμα βρισιδιών που χρησιμοποιούσε, είναι τα βραχάκια του Ομίλου πασπαλισμένα με όλα τα – για πάντα- των εφηβικών ερώτων… Έρωτες σαν τσιπς πατατάκια… Ακόρεστοι! Δεν φτάνεις ακοπίαστα στην εκλεκτικότητα! Είναι η κολόνια Aramis και η Fiji. Είναι το κίτρινο μηχανάκι μου το Hondaκι και το πόδι μου το καμένο από την εξάτμιση. Είναι τα κρυφά μαθήματα οδήγησης στο χωματόδρομο του νεκροταφείου. Είναι τα μπουζούκια της Βάρης και οι στοίβες από σπασμένα πιάτα στο Παλατάκι. Είναι το βλέμμα του πατέρα μου όταν έφτανε στην εξέδρα του Αστέρα ή όταν χάιδευε τα σκυλιά του. Είναι το μαυροφορεμένο πλήθος έξω από το σπίτι μας και η φράση της μάνας μου «μείναμε τρεις». Είναι το μέρος που βρίσκεται ο τάφος του μπαμπά μου…Είναι οι Μούσες και το I will survive…(Και μια χαρά survive!) Eίναι η πρόταση γάμου του Γιάννη και τα λόγια που τιμήθηκαν στο χρόνο. Είναι τα σχολικά που πέρασαν για να παραλάβουν τα παιδιά μας και το χαμόγελο ημιπληγίας που είχαμε καθώς τα αποχωριζόμασταν, παίζοντας τους ψύχραιμους…. Είναι τα σκυλιά που περιθάλπουμε και τα βαφτίζουμε με τα ονόματα των δρόμων που τα βρήκαμε…Eίναι τα ωραιότερα ηλιοβασιλέματα του κόσμου. Είναι η θάλασσα. Η αιώνια…Η Βουλιαγμένη είναι όλες οι ηλικίες της ζωής μου! Θα σας πάω λοιπόν βόλτα σε μερικά από τα σύμβολά της
“Φασκομηλιά”
Η ωραιότερη διαδρομή για περπάτημα. Ξεκινάει πάνω από τη λίμνη Βουλιαγμένης. Ανεβαίνετε με αυτοκίνητο όλες τις ανηφόρες πάνω από το ξενοδοχείο Vouliagmeni suites, το αφήνετε εκεί που ξεκινάει ο χωματόδρομος και απολαμβάνετε ηλιοβασίλεμα μαζί με ένα σωρό ευτυχισμένα σκυλιά και ανθρώπους περιπατητές που καλησπερίζουν ο ένας τον άλλον.
“Καβούρι”
Το ίδιο ισχύει και για ετούτη τη διαδρομή. Αφήνετε το αυτοκίνητο στην Αεροπορία και περπατάτε μέχρι τον Ξενοδοχείο Divani και μετά δίπλα στη θάλασσα διασχίζοντας όλο το Καβούρι. Άλλος Θεός εδώ! (Πούλεγε και ο πατέρας μου.)
Σας προτείνω να καθήσετε για ουζάκι στο Ζαφείρι. Κωσταντινουπολίτες γαρ οι ιδιοκτήτες, τέτοια ταραμοσαλάτα και μελιτζανοσαλάτα απλώς δεν υπάρχει!
“Μύτη Λαιμού”
Προσπερνάτε την πλαζ και το ξενοδοχείο του Αστέρα και καταλήγετε στη «μύτη»… Διαδρομή φόρος τιμής στον έρωτα, στ΄αυτοκίνητα που κουνιούνταν ρυθμικά και στα κεφαλάκια που σηκώνονταν όταν κάποιος μαλάκας άναβε τα φώτα!
“Aqua Marina”
Ότι είναι για τον Παριζιάνο η Angelina είναι για το Βουλιαγμενιώτη η Aqua Marina. Σήμα κατατεθέν. Καφεζαχαροπλαστείον αλλά παλαιά για πουτίγκα (άσπρη διευκρινίζω!), παγωτό σικάγο ή αρμενοβίλ, πάστα αμυγδάλου, σοκολατίνα ποντικάκι κ.λ.π. Από τα τραπέζια της έχει περάσει κόσμος και κοσμάκης. Γενιές και γενιές…Σταρ και κριθάρ! Ίδιοι οι σερβιτόροι ξεκίνησαν από καστανοί εξελίχθηκαν σε ασπρομάλληδες όπως οι πελάτες. Ο Βασίλης ιδιοκτήτης πάντα παρών. Να παρακολουθεί τις εξελίξεις… Κοινωνικές, προσωπικές, οικογενειακές… Καθώς γνωρίζει τα γενεαλογικά δέντρα όλων μας. Το χειμώνα η Aqua θαρρείς λειτουργεί σαν «club» ηλικιωμένων. Το καλοκαίρι το σκηνικό αλλάζει. Άτυπα… Τελετουργικά… Τα γερόντια κάθονται στην αριστερή πλευρά ( νάναι κοντά στο φαρμακείο της Τζένης για παν ενδεχόμενο), η νεολαία στη δεξιά. Τα γερόντια θα φάνε καρπούζι με το μαχαιροπίρουνο καρφωμένο σε θέση βουντού, οι λοιποί θα χορτάσουν παγωτό με μπισκοτάκι και κερασάκι on the top… Επίσης αν ζητήσεις σπανακόπιτα ή σνίτσελ θα στρωθεί τραπεζομάντιλο απαραιτήτως. Κάποτε ο Βασίλης είπε ν΄αλλάξει τις καρέκλες του μαγαζιού και οι πελάτες απείλησαν να τον λιντσάρουν έκτοτε αλλάζει απλώς την ταπετσαρία και ησυχάσαμε…Α! Επίσης τα είδη φθάνουν και σε πακέτο στα σπίτια των παλαιών κατοίκων λόγω σεβασμού στα χρόνια διαμονής τους…Ο Βασίλης ξέρει καλύτερα από τον καθένα τις διαδρομές του χρήματος … Και σέβεται το παλαιό απόλυτα. Αν και μεταξύ μας… Τι Λάτσης και τι Παναγόπουλος και τι Μαρτίνος και τι Πατέρας … Όλοι στη ζωή αυτοί αναλώσιμοι πλην Βασιλείου του Μέγα του Ακουαμαρινομαρίτη! Ραντεβού λοιπόν για ηλιοβασίλεμα στην Agua Marina.
Υ.Γ Ναι Βασιλάκη μου η μαμά μου είναι, δόξα τον Θεό, πολύ καλά! Ναι ναι Παραμένει καλλονή!! Και ναι θυμάμαι που έρχονταν ο πατέρας μου (Θεός σχωρές τον ) να κεράσει κανταΐφι τα σκυλιά του…Υπάρχουν και ιδιορρυθμίες…Ναι, ναι ξέρω ότι σου χρωστάω τα εκλαίρ που πήρε ο γιός μου και όχι δεν παντρεύτηκε ακόμα η κόρη μου… Πόσα ξέρεις βρε Βασίλη!!!
“Λουιζίδης”
Ταβέρνα με σπιτικό φαγητό στην πλατεία της Βουλιαγμένης. Must για Κυριακάτικα μεσημέρια. Άλλα πιάτα είναι κορυφαία όπως ο μουσακάς άλλα μέτρια αλλά… Όπως τρώμε, όλα τα φαγητά της μάνας μας, αρκεί νάναι από τα χέρια της έτσι κι εδώ….Θα φας γιουβαρλάκια, ρεβίθια σούπα, παστίτσιο μερίδας Βέγγου, τηγανιτές πατάτες με σάλτσα από κοκκινιστό… Λατρεύω ατμόσφαιρα Λουιζίδη… Τα γερόντια με τα μπουρνούζια μετά τα μπάνια ή το μαρσάρισμα του αυτοκινήτου –νεκρούς ανασταίνει- καθώς ξέχασε ο υπέργηρος να βάλει την ταχύτητα…. Το απόλυτο μίγμα ανθρώπων… Μα πιο πολύ λατρεύω Λουιζίδη για την ατμόσφαιρα Αλμοδοβάρ στο εσωτερικό της ταβέρνας… Καθώς η μάνα Λουιζίδη ζυμώνει τον κιμά για τα μπιφτέκια και ο γιός της φωνάζει «Ξεμάτιασέ με» και κείνη αφήνει τα πάντα, γεμίζει φλιτζάνι με νερό και λάδι και μετά χασμουριέται… Οικογενειακές ταβέρνες…
“Δημαρχείο Βουλιαγμένης”
Η αναφορά είναι απαραίτητη όχι για γλυψιμέικους λόγους… Αυτά δεν περνάνε στον Κασιδόκωστα- αλλά ως φόρος τιμής σε ένα Δήμαρχο που εκλέγεται από το 1986. Στην αρχή έφερε τον τίτλο «αυτός που παντρεύτηκε τη Μαριάννα παρά τις αντιρρήσεις του Λάτση»… 24 χρόνια μετά και μη παρευρισκόμενος σε καμία κοινωνική εκδήλωση (πώς λέμε Ψωμιάδης…Το ακριβώς αντίθετο!) χαίρει της εκτίμησης όλων και τον τίτλο του ανθρώπου που «δεν χαμπαριάζει τίποτα αν αγαπάει κάτι» …Τη Βουλιαγμένη για παράδειγμα! Κοιμάσαι ήσυχος ως κάτοικος του ωραιότερου προαστίου της Αθήνας και ίσως του μοναδικού που τιμάει απόλυτα το πράσινο και τα λουλούδια.
Άρθρο της Ρέας Βιτάλη στο protagon τον Μάρτιο του 2010
