Γράφει ο π. Αντώνιος Χρήστου
Την Κυριακή 14 Φεβρουαρίου το βράδυ έπειτα από μακρόχρονη παραμονή στο Ασκληπειό Βούλας και ιώβεια υπομονή, κοιμήθηκε ο μακαριστός πλέον φίλος μας Νεκτάριος Τοπαρλάκης.
Αφού ξεπεράστηκαν όλα τα γραφειοκρατικά προβλήματα η εξόδιος ακολουθία του Νεκτάριου θα τελεστεί πρώτα ο Θεός αύριο Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου το μεσημέρι στις 12:30 στον Κοιμητήριο της Βούλας. Η ώρα δεν είναι καθόλου βολική, αλλά ο Νεκτάριος μας, όπως μια ζωή μέσα στις δυσκολίες έζησε και πάλεψε έτσι και πρόκειται να αποχαιρετήσει αυτόν τον κόσμο.
Το νεκροταφείο είναι λίγο πιο πάνω από τον Ιερό Ναό Αγίου Νεκταρίου Πανοράματος.
Αντί στεφάνων οι εθελοντές του συλλόγου του κ. Νικολαϊδη -που φρόντιζαν το Νεκτάριο μέχρι την τελευταία του στιγμή και ανέλαβαν εξ ολοκλήρου τα της ταφής του- επιθυμούν τη συγκέντρωση χρημάτων για την διεξαγωγή μιας εκδρομής στους λοιπούς "συνομηλίκους συναγωνιστές του Νεκτάριου από το ΠΙΚΠΑ Βούλας", στη μνήμη του Νεκτάριου.
Ποιός ήταν στην ιστορία ο Ιώβ
Σύμφωνα με το ομώνυμο βιβλίο, ο Ιώβ ήταν πολύ πλούσιος αλλά και ευσεβής, ενάρετος και δίκαιος. Η οικία του ήταν ανοικτή σε κάθε ξένο. Επιδείκνυε στοργή προς κάθε στερούμενο, πάσχοντα και αδικούμενο, παρέχοντας στοργή και συμπαράσταση. Ήταν «οφθαλμός τυφλών, πους δε χωλών», στήριγμα πτωχών και υπερασπιστής αδυνάτων, δίκαιος και γενναιόδωρος απέναντι στους πολυπληθείς υπηρέτες του και των δούλων του (κθ΄ 12-17). Στοργικός οικογενειάρχης, είχε αναθρέψει δέκα παιδιά, επτά γιους και τρεις κόρες, που όταν επέστρεφαν από διασκέδαση, ανταλλάσσοντας μεταξύ τους επισκέψεις, ο Ιώβ προσέφερε θυσίες στον Θεό για να τα προφυλάξει από τυχόν αμαρτίες που μπορεί στο μεταξύ να είχαν διαπράξει.
Απολάμβανε ιδιαίτερο σεβασμό από τους συμπολίτες του που όταν τον άκουγαν τον μακάριζαν για τη σοφία του γενόμενοι "περιχαρείς". Είχε μέγα πλήθος από ζώα, 7.000 πρόβατα, 3.000 καμήλες, 500 ζεύγη βοδιών, μια αγέλη θηλυκών όνων και ένα πλήθος βοσκών και επιστατών. "Βούτυρο έτρεχε όπου αυτός περνούσε και στο γάλα λούζονταν τα βοσκοτόπια του". Φέρεται να ήταν γενικά από τους πλουσιότερους και τους πλέον διακεκριμένους ανθρώπους των ανατολικών χωρών ζώντας ως άρχοντας μεταξύ των ανθρώπων της εποχής και ως βασιλεύς "εν μέσω στρατεύματος" των υπηρετών και δούλων του (κθ΄ 6-25).
