Άρθρο του Γεωργίου Χατζή
Επειτα από μακρόχρονη παραμονή στο Ασκληπειό Βούλας και ιώβεια υπομονή την Κυριακή 14 Φεβρουαρίου έφυγε απο τη ζωή ο αγαπητός Νεκτάριος Τοπαρλάκης.
Με μεγάλη υπομονή, θάρρος, λεβεντιά και αρχοντιά υπέμενε όλα τα βάσανα της ζωής, της ζωής αυτής που τόσο πολύ διψούσε να χαρεί μέσα στα προβλήματά του.
Στην προσπάθεια μου να απαριθμήσω όσα αθλήματα θυμάμαι και γνωρίζω, σοκάρομαι επαναφέροντας τα στη μνήμη μου.
Δεν πτοήθηκε από το γεγονός ότι :
Τον παράτησαν οι γονείς του νεογέννητο στα σκουπίδια.
Μεγάλωσε στο ΠΙΚΠΑ.
Έχασε το φως του λίγο πριν την περίοδο της εφηβείας του λόγω λανθασμένης φαρμακευτικής αγωγής.
Το 1991 τραυμάτισε το δεύτερο νεφρό του (το πρώτο ήταν ήδη σε κακή κατάσταση) από πέσιμο και ξεκίνησε χημειοθεραπείες. Το αποτέλεσμα ήταν να πηγαίνει για 26 συναπτά έτη τρεις ημέρες την εβδομάδα για 6ώρες στο νοσοκομείο να του καθαρίσουν το αίμα.
Άλλαζε συνεχώς ιδρύματα και σπίτια (ΠΙΚΠΑ, Φειδίου, Βούλα, Ελληνικό, Δραπετσώνα, χρονίων Παθήσεων).
Είχε κάνει πολλές εγχειρήσεις σε όλο του το σώμα (επτά γνωρίζω σίγουρα εγώ),
Είχε κάνει το νοσοκομείο της Βούλας δεύτερο σπίτι του με μακροχρόνιες παραμονές σε αυτό, λόγω των συνεχομένων λοιμώξεων που πάθανε από τις φίστουλες και τις πεταλούδες της αιμοκάθαρσης.
Στο τέλος σταμάτησαν να λειτουργούν και οι πνεύμονές του από τις συνεχόμενες λοιμώξεις με αποτέλεσμα να χρειάζεται 24ωρη παροχή οξυγόνου,
μαζί με το οξυγόνο.
Αυτός ο άρχοντας λοιπόν αντιμετώπιζε τα πάντα με ηρεμία, με ένα χαμόγελο στα χείλη, σαν να μην τον αφορούσαν τα προβλήματά του, σαν να μην ήταν δικός του σταυρός αλλά κάποιου άλλου, σαν να ήταν όλες οι ταλαιπωρίες του φυσικές και αυτονόητες για όλους. Δεν τον άκουσα να παραπονιέται ποτέ και για τίποτα, αλλά αντίθετα ήταν ένας στύλος δύναμης και παρηγοριάς για όλους μας.
Ήταν τιμή για όλους μας νομίζω, να είμαστε φίλοι ενός τέτοιου αγωνιστή.
Τώρα που κοιμήθηκε, η τιμή μετατράπηκε θεωρώ σε ευλογία.
Ευλογία τεράστια να έχουμε έναν τέτοιο φίλο να πρεσβεύει υπέρ ημών μέσα στη χορεία των μαρτύρων του Χριστού μας.
Μην μας ξεχνάς λοιπόν Νεκτάριε, όλους εμάς που σε αγαπήσαμε πραγματικά στην πορεία της ζωής σου.
Εμάς, τα μέλη της οικογένειάς σου όπως συνήθιζες τιμητικά να μας αποκαλείς.
Ειδικά τώρα που σε έχουμε πραγματικά ανάγκη.
