Αν και πολλά από τα κτίρια του Βουρέκα αποτελούν τοπόσημα για την πρωτεύουσα, εντούτοις δεν είναι πολλοί αυτοί που γνωρίζουν το όνομα του δημιουργού τους.
Ο Εμμανουήλ Βουρέκας έχοντας ξεκινήσει την αρχιτεκτονική σταδιοδρομία του στα χρόνια του Μεσοπολέμου, καταξιώνεται τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες.
Ο ευπατρίδης της αρχιτεκτονικής, ένας άνθρωπος ευγενής, ευχάριστος, καλοσυνάτος και ταυτόχρονα εξαιρετικός εργοδότης, όπως λένε όσοι τον γνώρισαν, άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στην Αθήνα που ζούμε.
Η μεταπολεμική Ελλάδα ήταν μια χώρα διαφορετική από εκείνην που άφησαν πίσω τους ο πόλεμος και η Κατοχή: μεγαλύτερη σε έκταση, μεγαλύτερη σε πληθυσμό, με πολλές και επείγουσες ανάγκες. Οι παλιές πόλεις έπρεπε να ξανακτιστούν, νέοι οικισμοί να ιδρυθούν, η ζωή να ξαναρχίσει. Έτσι, αριθμός των αρχιτεκτόνων της χώρας, οι οποίοι πριν από τον πόλεμο δεν έφταναν ούτε τους πεντακόσιους, πολλαπλασιάστηκε ταχύτατα. Είναι σημαντικό λοιπόν να γνωρίσουμε τους ανθρώπους που υπηρέτησαν τις οικοδομικές ανάγκες της χώρας, όσους έφεραν πνεύμα αλλαγής, αισιοδοξίας και ελπίδας κτίζοντας τη νέα Ελλάδα.
Ξενοδοχεία-κοσμήματα
Το Athenee Palace Hotel ήταν το γεγονός της Αθήνας του 1950. Θα ακολουθούσαν το King Minos (1963), το Royal Olympic (1966-68) με συνεργάτη τον Βασίλη Γρηγοριάδη και αργότερα, το 1979, σε συνεργασία με τους Ι. Βικέλα, Κ. Δεκαβάλλα, Σ. Μολφέση και Σ. Δήμου, το ξενοδοχείο Αστήρ Παλλάς. Αλλά το κτίριο-σταθμός που θα διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στην κοινωνική, πολιτική και οικονομική ζωή της Αθήνας είναι βέβαια το Hilton Athens, τη μελέτη του οποίου αρχίζει ο Βουρέκας το 1958 σε συνεργασία με τους Π. Βασιλειάδη, Σ. Στάικο και Α. Γεωργιάδη.
Είναι η εποχή του 1950, του 1960 και των αρχών του 1970. Οι κοσμικοί της Αθήνας χορεύουν σε σάλες των δικών του ξενοδοχείων, δίνουν τα ραντεβού τους σε νάιτ κλαμπ και κέντρα διασκέδασης όπως η «Αργώ» και η «Ωκεανίς» στα Αστέρια της Γλυφάδας ή εμφανίζονται σε ντεφιλέ και τσάι-πινάκλ των φιλανθρωπικών σωματείων. Ταυτόχρονα εισάγονται «νέες» λέξεις, όπως ασανσέρ, ρετιρέ, ενώ ο θυρωρός, τα κοινόχρηστα και η σκάλα υπηρεσίας αποκτούν νέο περιεχόμενο.
Η μελέτη των ακτών του Σαρωνικού και οι εγκαταστάσεις των Αστεριών στη Γλυφάδα, της Λαϊκής Πλαζ της Βουλιαγμένης και του τουριστικού συγκροτήματος στο Μικρό Καβούρι θα αποτελούσαν εξάλλου την πρώτη εφαρμογή οργανωμένου λουτρικού και τουριστικού συγκροτήματος στη μεταπολεμική Ελλάδα.
Ξενοδοχείο ‘Ναυσικά
Εμμανουήλ Βουρέκας, Αντώνης Γεωργιάδης, Κωνσταντίνος Δεκαβάλλας
Χρόνος μελέτης 1973
Το ξενοδοχείο κατασκευάστηκε κλιμακωτά, σαν προέκταση του τοπίου προς τη θάλασσα, στη βορινή ακτή της χερσονήσου του Μικρού Καβουριού και μέσα στον μυχό που σχηματίζει η κρημνώδης ακτή.
Οι χώροι υποδοχής καταλαμβάνουν τα δύο υψηλότερα επίπεδα, ενώ στη στάθμη της παραλίας βρίσκονται το αναψυκτήριο και τα αποδυτήρια, που εξυπηρετούν την ακτή και το ανοιχτό κολυμβητήριο, καθώς και ανεξάρτητα δωμάτια. Στους τέσσερις ενδιάμεσους ορόφους βρίσκονται τα δωμάτια, το καθένα με ιδιαίτερη βεράντα.
Στόχος ήταν η ένταξη του κτηρίου στο εξαιρετικά ευαίσθητο τοπίο και η μετατροπή μιας υποβαθμισμένης παραλίας σε κήπους με ακτή λουομένων.
Τουριστικό συγκρότημα Γλυφάδας
Προκόπης Βασιλειάδης, Εμμανουήλ Βουρέκας, Περικλής Σακελλάριος
Χρόνος αποπεράτωσης 1954
Η διαμόρφωση της ακτής περιλαμβάνει τα αποδυτήρια των λουομένων, ένα συγκρότημα εκατό οικίσκων - cabanas - και το τμήμα ψυχαγωγίας.
Το συγκρότημα έχει δύο εισόδους· την είσοδο προς τα αποδυτήρια και την είσοδο του συγκροτήματος των οικίσκων. Τα αποδυτήρια, σε τρία συγκροτήματα, από 70 μονάδες το καθένα, περιλαμβάνουν και ομαδικές εγκαταστάσεις, που μπορεί να εξυπηρετήσουν συγχρόνως 500 άτομα. Μεταξύ των αποδυτηρίων αναπτύσσονται, μέσα στο πράσινο, οι αθλοπαιδιές.
Η διάταξη των οικίσκων και η διαμόρφωση του χώρου έγινε έτσι, ώστε όλες οι cabanas να έχουν θέα προς τη θάλασσα, απομόνωση μεταξύ τους και άμεση πρόσβαση αυτοκινήτων.
Ο εσωτερικός χώρος των οικίσκων προεκτείνεται προς το ύπαιθρο μέσω βεράντων και ταρατσωμάτων, δίνοντας έτσι μία βαθμιαία σύνδεση με το στοιχείο θάλασσα.
Το σνακ-μπαρ, στο κέντρο της ακτής, εξυπηρετεί τους λουόμενους και τους οικίσκους. Το εστιατόριο - χορευτικό κέντρο, έχει τοποθετηθεί στο άκρο της περιοχής προς την Αθήνα, αλλά μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ανεξάρτητα με την όλη λειτουργία του συγκροτήματος.
Η πραγματοποίηση αυτής της έκδοσης οφείλεται στην επιθυμία του Ανδρέα Βουρέκα-Πεταλά να τιμήσει τη μνήμη του Μανώλη Βουρέκα και παράλληλα να κάνει γνωστό το έργο του στο πλατύ κοινό.
