Την παραμονή της Τελετής Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο ντε Τζανέιρο επέλεξε για να βάλει… τελεία στην καριέρα του ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες πολίστες όλων των εποχών.
Ο Γιώργος Αφρουδάκης επέλεξε το Facebook για να αποχαιρετήσει τους φίλους του αθλήματος. Ο πρώτος σκόρερ της Α1, γράφει τους «τίτλους τέλους» μετά από πέντε συμμετοχές σε Ολυμπιακούς Αγώνες και 30 χρόνια σκληρής προπόνησης και επιτυχιών μέσα στην πισίνα.
Γεννημένος το 1976, ξεκίνησε την ενασχόλησή του με το πόλο από το ΝΟ Βουλιαγμένης και εξελίχτηκε σε έναν εκ των κορυφαίων φουνταριστών στην Ευρώπη. Η «αυλαία πέφτει» με τον Γιώργο Αφρουδάκη να μετρά 445 συμμετοχές και 548 γκολ με την εθνική ανδρών. Από το 1996 μέχρι και το 2012, συμμετείχε σε 5 διαδοχικούς Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά στην καριέρα του μετρά ακόμη 6 συμμετοχές σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα και 8 συμμετοχές σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα. Στην Α1 πέτυχε 1670 γκολ με το σκουφάκι τεσσάρων διαφορετικών ομάδων (με Βουλιαγμένη, Πανιώνιο, Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό). Αριθμός που τον κατατάσσει στην πρώτη θέση του πίνακα των σκόρερ όλων των εποχών στην πρώτη κατηγορία. Σε ευρωπαϊκά Κύπελλα έχει πετύχει συνολικά 264 γκολ.
Κατέκτησε επίσης το ασημένιο μετάλλιο στο FINA CUP το 1997, αλλά και το ασημένιο στο Παγκόσμιο Νέων το 1995. Εντός συνόρων, ο Γιώργος Αφρουδάκης μετρά 6 πρωταθλήματα Ελλάδας, 6 Κύπελλα, ενώ έχει αναδειχθεί πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος 7 φορές.
Με αυτά τα λόγια είπε το «αντίο» ο Γιώργος Αφρουδάκης: «Οι στιγμές είναι η περιουσία μου. Με λένε Γιώργο Αφρουδάκη και σε λίγους μήνες γίνομαι σαράντα χρόνων. Έδωσα στο πόλο τα πάντα για τριάντα χρόνια. Από δέκα ετών στις πισίνες, με 25 χρόνια παρουσίας στην Α1 και 21 χρόνια στην Εθνική ομάδα, πάντα παρών, πάντα συνεπής. Η απόφαση να πω αντίο στο άθλημα στο οποίο έχω αφιερώσει τη ζωή μου είναι η πιο δύσκολη που έχω πάρει ποτέ.
Αύριο ξεκινούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Ρίο και η τελευταία φορά που δεν παρέλασα στην Τελετή Έναρξης ήταν το 1992 στη Βαρκελώνη. Πάντα με γέμιζε με ικανοποίηση η σκέψη πως η ταυτότητά μου γράφει πάνω “Αθλητής”. Με αυτό το αντίο νοιώθω τώρα σαν να μην έχω ταυτότητα. Το ταξίδι μου στον αθλητισμό ήταν πολύ μακρύ, με ευχάριστες και δυσάρεστες στιγμές που τις κρατάω όλες στο μυαλό μου. Τώρα που το ταξίδι έφτασε στο τέλος του, αυτές οι στιγμές είναι η περιουσία μου.
Δεν θα είχα αυτήν την περιουσία χωρίς να έχω πάντα πίσω μου τους γονείς μου, συνοδοιπόρους τα δύο αδέρφια μου και στήριγμα τη γυναίκα μου η οποία έζησε στο πλάι μου σχεδόν όλη την αθλητική μου σταδιοδρομία. Γι’ αυτήν την περιουσία οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλες τις ομάδες που με εμπιστεύθηκαν και πάνω απ’όλα στη Βουλιαγμένη, στην ομάδα απ’ την οποία ξεκίνησα την καριέρα μου. Οι άνθρωποί της που με υποδέχθηκαν τότε ως παιδί, εκτός από καλό αθλητή, με έκαναν και καλύτερο άνθρωπο.
Γι’ αυτήν την περιουσία οφείλω ευγνωμοσύνη σε όλους τους προπονητές αυτής της πορείας, σε συλλόγους και εθνική ομάδα, και σε όλους όσοι συνεργάστηκαν μαζί μου (παράγοντες, γιατρούς, διαιτητές, δημοσιογράφους).
Γι’ αυτήν την περιουσία ευχαριστώ τους αναρίθμητους συμπαίκτες που είχα αυτά τα τριάντα χρόνια και μαζί τους έζησα όλες αυτές τις στιγμές. Θα ήθελα να με θυμούνται περισσότερο ως έναν εξαιρετικό συμπαίκτη παρά ως έναν καλό πολίστα.
Έχω ακούσει πολλούς μεγάλους αθλητές να λένε πως δεν περίμεναν ποτέ πως θα ζήσουν όλες αυτές τις στιγμές που τους χάρισε ο αθλητισμός. Η τρέλα που είχα από παιδί με τον αθλητισμό με έκανε να έχω πάντα στο μυαλό μου πως θα τα ζήσω όλα αυτά. Είχα την πίστη πως θα συμβούν και γι’ αυτό έδωσα ό,τι είχα για να φροντίσω πως θα συμβούν.
Θα είμαι πάντα κοντά στο άθλημα που αγάπησα, θα προσπαθήσω να το βοηθήσω με όσες δυνάμεις έχω. Δεν θα το κάνω από επιλογή, αλλά γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.
Η ταυτότητα δεν θα γράφει πια “Αθλητής”, αλλά θα παραμείνω ερωτευμένος με τον αθλητισμό.
ΥΓ: Το να επιλέγεις το τέλος είναι ευλογία. Με την Εθνική ομάδα δεν κατάφερα να έχω το κλείσιμο που θα ήθελα, με ένα μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του 2012. Σε συλλογικό επίπεδο, όμως, θα κλείσω την καριέρα μου όπως το σχεδίαζα από μικρός. Θα φορέσω για λίγα παιχνίδια το σκουφάκι του Απόλλωνα. Της αγαπημένης μου ομάδας, εκείνης που μου κόλλησε το μικρόβιο του αθλητισμού στα πρώτα παιδικά μου χρόνια, στα σκαλιά της Ριζούπολης».
